Anahtar

toplamda 3 kez anahtarımı kaybettim. her anahtarımı kaybettiğimde gidip aile büyüklerine söyler, azarımı işitir, yeni bir kilit alır ve göbeği değiştirirdim. biraz daha uzmanlaşsam çilingir olacaktım. bizim ailede ritüeldir, kim anahtarını kaybetse gider bi kilit alır değiştirir.

annemler bir tanıdığın yazlığına gitti. giderken de yattığın yer hariç bütün odaların camını, kapısını kapat hırsız girmesin diye tembihledi. girdim eve, yemek yedim, dizi izledim falan gece 2 oldu diğer bütün kapıları camları kapattım yattım. sonra yatarken, "nasıl yani şimdi hırsız diğer odalardan girmesin de benim yattığım yerden mi girsin? diğer yerleri kapatıyorum da burasını açık bırakıyorum, ben hırsızla yüzleşmek, onunla düello yapmak mı istiyorum. ben uyuyor olcam adam elinde bıçakla dalacak. amacımız ne yani defolsun gitsin öbür odalardan girsin." diye düşünüp diğer bütün odaların kapısını camını açtım, kendi odamın kapısını kapattım.

annemler geldiğinde de "siz yanlış biliyorsunuz bunun doğrusu bu" diye atarlanacaktım. öbür odadan girsin, uzak olsun lan niye direkt görsün beni. ilk ben onu görürsem onu indirme şansım artar. bütün bu düşünceler içinde uyuyakaldıktan sonra sabah kalktım, etrafı kolaçan ettim, her şey yerli yerinde. öbür odalardan da girmemiş hırsız. biz o kadar plan yapalım tenezzül etmesin. evde içecek kalmamış öğlen dışarı çıkayım diye anahtar arıyorum yok. kapıyı bi açtım ki anahtar kapıda.

bizim evimiz müstakil gibi bir şey. yazlık ev gibi düşün. bütün kapıları camları açık bırakmışım, yetmemiş kapıya anahtar koymuşum yine de girmemiş adam eve. tek bir kapı var açsa girecek. ev müstakil dediysem, eğimden dolayı müstakil. öyle bir yokuşta oturuyoruz ki muhtemelen belediye "2 kat daha çıksalar yana doğru yıkılır lan ev" deyip izin vermemiş. el frenini çekiyorsun, takoz koyuyorsun araba yokuşta durmuyor öyle diyim sana. bakkala gidip gelince 1 kilo veriyorum. p90x yapmışım da kilo vermişim falan, yalan aslında. haftada bir kere gidip trabzon ekmeği alıyoruz buz dolabından çıkarıp ısıtıp ısıtıp yiyoruz onu. her gün taze ekmek alayım desem ben yok olurum. aşağıdan yukarıya doğru koşarak çıkabilirsen basınç farkından dolayı kulaklar tıkanıyor.

zaten bizim eve hiç hırsız girmedi, muhtemelen aşağıdan bakıp "o ne lan oraya ev mi yapılır " deyip üşengeçliğinden gelmedi. azimli, tuttuğunu koparan bi hırsıza da biz denk gelmedik. neyse ben şimdi anahtarı kapıda gördüm, lan dedim 16 saat falan kapıda kaldı bu anahtar, ya dedim bu hırsız o sıra çilingire gidip bu anahtarın kopyasını yaptırıp geri taktıysa ve uygun anı bekliyorsa? sen mi akıllısın ben mi, yer miyiz biz bu numaraları deyip gittim yeni bi kilit aldım kilidi değiştirdim.

kilidi değiştirirken terliyorum, bi yandan da olası hırsıza küfrediyorum, "ben uyurken sen git bunu kopyala, sonra ben evde yokken gel. senin hayatını öperim bi sen mi akıllısın lan bu alemde angut. hadi gir lan şimdi. hadi gir. şansın varken girecektin olum tanımıyosun sen beni."

aradan 3 gün daha geçti yeni kilitle takılıyorum ben. dışarı çıktım arkadaşlarla. telefon çalıyor, babam arıyor. "nerdesin lan biz eve giremiyoruz?" allah allah niye giremiyorsunuz tüh ya deyip koşa koşa eve gittim. yarım saat sonra varabildim, bi baktım liseliler gibi basamakta oturuyorlar. babam köpürmüş.

-niye açılmıyor kapı?
+sizin anahtar bozulmuştur
-anahtar bozulur mu lan televizyon mu bu?
+ya tamam
-anahtarı kaybettin di mi lan yine?
+yok bu sefer kaybetmedim
-eeee?

bütün olayları şimdi buna mı anlatıcam diye düşünüp "canım öyle istedi" diye kestirip attım, arkadaşlarım bekliyor.

baba: benim evim lan bu ev. benim. senin değil.
anne: (çok düşük bir ses tonuyla) bizim ev. bizim.
baba: hayırlı evlat. hayırlı evlat... iyice zıvanadan çıktı bu çocuk. 5 gün tatile gidiyoruz evin kilidini değiştiriyor neymiş canı istemiş.
anne: tamam sakin ol
baba: giremeyecez mi sandın!

bunları geride bırakıp yokuştan aşağı inerken arkamdan dedikodu yapıyor hala:

"huzurevine yatıracaklar bizi."

__________________
Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikayem olsun diye, bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Yazmanın eziyeti öğretecek bana; Hayat sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer.