Zeynep

bi şehre gitmeden önce o şehirde kimim var kimim yok diye bi kendine sorarsın ya. nerde, napcam işten kalan boş vakitlerde diye. ben de ankara'ya gidecektim. orda da tanıdığım ve uzun zamandır görmediğim güzel bi kız var. orta okul aşkım kendisi. 13-14 yaşlarında ki fırtınalı aşkımızı unutamamıştır zannediyorum en azından. mesaj attım hani ankara'ya geleceğimi bildireyim diye:

-zeynep naber hatırladın mı beni :d ankara'ya gelicem ben haziran'da
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.

+gel tabii ankara benim değil ki?

böyle koydu çocuğu işte. böyle vurdu hagi. kim attı kral attı. vay be. "ankara'nın melih gökçek'in olduğunu bilmeyen mi var" bile diyemedim. 10 gün sonra geldi aklıma. aslında desem belki biraz kurtarırdım. hep morardıktan uzun zaman geçtikten sonra aklıma geliyo böyle şeyler sonra kendi kendimi yiyorum la. nasıl diyemedim diye.

evveliyatımız daha ilginç ama.biz ortaokuldayken cep telefonu yeni yeni yaygınlaşmaya başlıyordu. sınıfta 4-5 çocukta vardı. totomuz kalkmasın diye mi, derslere yoğunlaşamayız diye mi bilmiyorum, almıyorlardı bize telefon. şimdi çocuklara devlet tablet dağıtacak olaya bak. tabii "çocuklar duymasın" denilen dizinin de büyük etkisi oldu. çocuklar duymasın, çocuklara telefon almayalım, çocukların allah belasını versin. ne güzel. en çok izlenen dizi ve havuç denilen velede cep telefonu alınmıyordu. hepimiz havuç olmuştuk. lan bi insan evladını havuçla nasıl aynı kefeye koyar. yapmasaydın beni bari hiç böyle saçmalık mı olur?

7. sınıfta aşık oldum bu kıza. kızın da cep telefonu vardı. bi şekilde iletişmemiz lazım. kızdan güç bela, binbir utangaçlıkla cep telefonu numarasını istedim. verdi. niye verdi, çünkü kimsede telefon yok. "biri istesin de verelim bari, mesajlaşalım, boşuna mı aldık" diye düşündü kesin. yoksa ne verecek. neyse bu telefonunu verince ağzım kulaklarımda eve döndüm. elimde telefon numarasının yazıldığı küçük kağıt sırıtıyorum mesaj atıcam diye. sonra durdum gülümsemem yarım kaldı. telefonum yok ki benim. öğlen 1'de eve geldim. akşama kadar babamın gelmesini bekledim. telefonu kaçırıp kıza mesaj atcam.

telefonu da bildiğin kaçırıyorum bak. "baba bi mesaj atabilir miyim, baba laptop'unda pes atayım mı" falan gibi olaylar yok, olamaz. yasak bize. telefon da kaçırılma kelimesini hak ediyor zaten. kafam kadar telefon, ses çıkarmasın diye kafasına çuval bile geçirilir, alıp dağa kaldırsan anteniyle bütün köye yayın yaparsın.

aldım mesaj attım: "zeynep nasılsın". o zaman da 500 sms 5 tl falan değil. cayır cayır babaya faturayı sokuyorum kıza nasılsın demek için. hiç unutmam ilk aldığım mesaj: "duşa giriyodum tam". lan 7. sınıfta çocuğa, daha cinselliği yeni keşfediyorum, yapılır mı bu. ilk tahtayı burda kaybettim ben. "çıplak mı" diye cevap attım karşı taraftan cevap gelmedi.

aynı kız dershaneye gidiyodu. sömestr oldu hepimizin gittiği dershaneler hızlandırılmış kursa başladı. bununki de başlamıştır diye 3 gün gittim çıkışında bekledim. denk gelmiş gibi yapıp bi türlü görüşürüz diye. mal gibi bekliyorum öyle çıkışta. okul tekrar açılınca öğrendim ki kız o hafta ankara'daymış. ankara'daki kız istanbul'da bi dershanenin önünde belirivercek diye bekliyorum.

devir çok değişti be. yaşlanıyom sanki ben. ne imkansızlıklar içinde aşklar yaşadık.okuldan eve dönünce hiç konuşamazdık kızlarla. ev telefonundan erkekler erkeklerle, kızlar kızlarla konuşurdu. düşünürdük, hayal ederdik hep. su içerken "lan acaba o da su içiyo mu" diyen mallar vardı aramızda. 8. sınıftan sonra çok sevdiğim ve cep telefonu olmayan bi kızı diploma günü babası aldı götürdü, nasıl buluşacağımızı konuşamadık diye 3 sene ulaşamadık lan kıza. bizim neslin alayı sapıktır ayrıca. herkes telefon kartları alıp sevdiği kızın evini telefon klubesinden arıyodu. o bulgaristan'dan geldiği sanılan cevapsız çağrılar tam olarak bulgaristan'dan gelmiyo olabilir. ben bizimkilerden şüpheleniyorum, alışkanlık kolay bırakılmıyo sonuçta.


şimdi kız napıyor acaba diye düşünmüyorsun hiç. anbean kendini güncelliyor twitter'da. "şu an tarih, coğrafya çalışıyorum. ben bilmem eşim bilir ne komik lan. onun ağzına ben, şu bana çıkma teklifi etti. metroda bi hayvan gördüm" hatta anlık fotoğraflarını bile koyuyor. kız şu an nerdedir, kimledir, sevgilisi var mıdır diye düşünmüyorsun. foursquare'de yer bildirimini yaptığı an yanında bitebilirsin hemen. noktayı o veriyor sana bomba atmak kalıyor. facebook'tan bak sevgilisi var mı yok, oh. bu ne tembelliktir lan. hayal kuran eden de yok. yazık yazık ne hale geldi insanlık. bu mu olacaktık biz lanet olsun hepinize ben gidiyorum.

falan diyeceğimi sanıyosan yanılıyorsun. kıymetini bilin şunun çok kıskanıyorum. hiç gelmeyecek kızı 1 saat soğukta bekledik. ev telefonunu telefon klubesinden arayıp anası çıkınca hohlayıp kapattık. şimdi wechat diye uygulama var, shake diye bi bölüm var orda. telefonu sallıyosun. o an oraya girip telefonu sallayan başka biri varsa sizin ikinizi konuşturuyor. hep çinli çıkıyo. bu uygulama sayesinde çinlilerin gerçek olduğuna inandım. ben inanmıyodum bunların varlığına. gerçekten öyleymiş hatta 2 milyar falanlar tespitlerime göre. eskiden mahallende oturan kızla konuşamıyodun, şimdi telefon sana yakın olanları otomatik bulup konuşma imkanı sağlıyor. kızın evini haritada belirleyecek, evde anası babası yoksa otomatik söyleyecek nerdeyse.pis herifler teknolojiyi savaşmak için geliştiriyorlar sonra biz gidip onla sevişiyoruz ya işte buna bayılıyorum. ("biz" diyerek sevişme olayına hemen dahil ettim kendimi farkındaysan. etrafda bı heyecan olmayıversin hemen dalar hani bana deyip hakkımı ararım)

__________________
Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikayem olsun diye, bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Yazmanın eziyeti öğretecek bana; Hayat sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer.