[PySSyCaT]

Hıristiyanlık'ın ilk dönemlerinde merkezi bir yönetim yoktu. Önemli kararlar, papanın "eşitler arasında birinci" olarak tanındığı ve farklı kilise yöneticilerinin ya da patriklerin katıldığı genel konsillerce alınırdı. İS 1054'te Katolik Kilisesi doğu ve batı olarak ayrıldı. Doğuda Ortodoks Kilisesi kuruldu. 14. yüzyılın sonlarında Bohemya'dan Jan Hus'un kurduğu Moravya Kilisesi'yle bir bölünme daha oldu. Hus, insanların İncirin sade öğretisine dönmelerini istiyordu. Ne var ki, dinden saptığı suçlamasıyla 1415'te yakılarak idam edildi (bak. ORTODOKS KİLÎSESÎ; PROTESTAN KİLİSESİ).
Ortaçağda kilise Batı Avrupa'da çok güçlendi ve zenginleşti. 16.-17. yüzyıllarda kiliseye karşı protestolar arttı. "Protestan" denen bu kişiler zamanla Katolik Kilisesi'nden koptular. İskandinavya, Hollanda, İsviçre, Almanya'nın büyük bir bölümü ve İngiltere gibi Kuzey Avrupa ülkeleri Protestan oldu. Fransa, İspanya, Portekiz ve İtalya gibi Akdeniz ülkeleri ile Polonya ve İrlanda Katolik olarak kaldı. Bu ülkelerden Amerika'ya çok sayıda Katolik ve Protestan göç etti. Güney Amerika'ya gidenlerin çoğunluğu İspanyol ve Portekizli misyonerler olduğundan günümüzde Güney Amerika'da yaşayanların yüzde 80'den fazlası Katolik'tir.
Kral VIII. Henry, 1534'te kendisini İngiltere Kilisesi'nin başı ilan etti ve papalıkla ilişkisini kesti. Buna karşı çıkan, içlerinde Sir Thomas More'un da bulunduğu bir grup insan papaya bağlılıklarından dolayı idam edildi.
16. yüzyıldaki dinsel reform hareketi (bak. REFORM) Katolik Kilisesi'nin de kendi içinde yeni düzenlemelere gitmesine yol açtı. İtalya' da toplanan Trent Konsili (1545-63), kilise yaşamını 400 yıl boyunca yönetecek katı kurallar koydu. Bu dönemde çok sayıda Katolik misyoner, öğretmen, doktor, papaz ve hemşire bu inancı yaymak için dünyanın pek çok yerinde çalıştılar.