İnsandi
 

İnançlarımızın tam ortasından vurulduk inançsız bir hançerle !
Yerle yeksan oldu tüm inandıklarımız.
İnanca bulandı yer gök,
İnançsızlıklar düştü içimize.
Bir güvensizliktir aldı başını yürüdü benliğimizde,
Neye elimizi atsak kırıldı neye dokunsan tuzla buz oldu,
İnanamadık hiç bir şeye,hiç kimseye.
Güvenemedik eşe dosta,
Sırtımızı dayayamadık hiç bir dağa,
Zannettik ki her yaslandığımız dağa kar yağacak,
Her tuttuğumuz dal ansızın kırılacak...

Yüzümüze her gülenin arkamızdan kötü baktığını zannettik,
Her elini uzatanın bize bir kötülük yapacağını,
"Güven bana" diyen seslerde bir güvensizlik aradık durduk,
Belki haksızdık, belki haklı, bilemedik hiç bir zaman.
Haklı olduğumuz yerler vardı elbet,
Haksız olduğumuz yerler kadar!
Biz bu durumdan hep hayatı,değişen zamanı suçladık durduk.
Aslında suçlanacak tek şey vardı; bu güvensizlik ve inançsızlık duvarı arkasında,
Biz vardık, biz insanlar !
Kimimiz hayatı zehir ettik diğerlerine,
Kimimiz güvenlerini,inançlarını yıktık
Kimimiz umutlarını aldık ellerinden, kimimiz hayallerini
Kimimiz kalplerini çaldık göğüs kafeslerinden,
Bize bunu yapan yine bizdik.
Suçlu olan ne hayattı ne değişen zaman
Suçlu olan sadece insandı !