[GÜLL]

Dört yaşındaki çocuklarının koltuğun üzerinde uyuduğu bir sırada, havanın soğuk olmasını da düşünen

Recep efendi : “Hanım, çocuk uyurken mağazaya gidip gelelim...” dedi...

Recep efendinin eşi Ayşe hanım bir an için tereddüt ederek kendi kendine mırıldandı...
...
“ Ya çocuğa bir şey olursa?...Durup dururken kocamı kızdırmayayım..Her halde çabuk gider geliriz...Dışarıda hava da çok soğuk...”

Recep efendi karısının kendi kendine söylendiğini fark edince

- Bir şey mi dedin?

- Yooo...Kendi kendime mırıldandım...Hava da çok soğuk...Hiç olmazsa çocuğumuz üşümez...

- Ben de aynı şeyleri düşünmüştüm...

Aceleyle evlerinden çıktılar. Alışveriş süresi yaklaşık iki saat sürdü... Yol bir trafik kazasıyla iyice kapanmıştı. Ayşe’nin içinde bir sıkıntı vardı...

Kocasını da endişelendirmemek için oradan buradan konuşarak zaman kazanmaya çalışıyordu...

Biraz ilerideki kaza yerine giden ambulans sirenleri, polis araçları da onlara iyi etki bırakmıyordu...

Nihayet yol açıldı...

Her ikisi de derin nefes aldılar. Ve kazasız belasız evlerinin önüne geldiler.Arabalarından inerken Recep efendi karısına :

- Sen hemen yukarı koş...Belki çocuk uyanmıştır...

Ayşe evin anahtarlarını kocasından almayı unuttuğunu, fark edince geri döndü;

“Hay aksilik... anahtarları almayı unuttum...”

Geri döndü kocasından anahtarları aldı ve tekrar üçüncü kata çıktı...

Kapıyı açtığı zaman küçük Ali’nin elinde büyük bir bıçak vardı...

Salonda bulunan yeni alınmış deri koltukları bu bıçakla kullanılamayacak hale getirmişti...

Recep efendi içeriye girdiğinde çılgına döndü.. İri elleriyle küçük Ali’yi dövmekle kalmadı... Onun ellerini sert bir iple bağlayarak banyo küvetinin içine attı...Ve dışından kapıyı kilitledi,

“Şimdi koltukları parçala bakayım gücün yeterse...” diye bağırdı...

Sert ve kendi kendini kontrolden çıkmış kocasının bağrışmaları karşısında Ayşe hanım için için ağlayarak titriyordu,...

“Koltuğu her zaman alabiliriz ama çocuğuma, biricik evlâdıma bir şey olursa...Ben ne yaparım o zaman?” diyordu içinden...

Babasının iri elleri altında ve gürlemeleri karşısında yardım bekleyen, annesine beni kurtar dercesine küçük Ali’nin bakışları, unutulacak gibi değildi. Ayşe hanım bütün hayatını etkileyecek bu anı asla unutamayacaktı...

Aradan üç saat geçmişti...Kapılarının önünden sesler geliyordu.

Sonra kapılarının zili çalındı. Komşuları Dursun bey ve Hilal hanım küçük çocukları Ferhat ile ziyaretlerine gelmişlerdi.

- Recep efendi misafir kabul eder misiniz?

Ayşe çok sevindi.. Zihninden “çocuğum şimdi kurtulacak...” diyordu... Ve yürekten :

- Buyurun...buyurun ! dedi.

Komşularının altı yaşlarındaki çocukları Ferhat annesine sessizce : - Anne... Ben Ali ile oynamak istiyorum...

- Sahi Ali nerede bizim çocuk, onunla oynamak istiyor...

Recep efendi ve Ayşe önce birbirlerine bakıştılar...

Sonra Ayşe dayanamadı :

- Biz çocuğumuzu, uyurken evde bırakarak alış verişe gitmiştik... Orada iken uyanmış... Bizi bulamayınca mutfaktan büyük bir bıçak alarak rast gele üzerinizdeki oturduğunuz yeni deri koltukları parçalamış... Kocam her gördüğünde sinirlenmesin diye ben biraz evvel, üzerlerine battaniye örttüm...

- Hilal Hanım:

- Sonra ne oldu?

- Bey’im çok sinirlendi...

Ayşe gözyaşlarını tutamayarak...

- Önce iyice dövdü... sonra... .....

- Sonra ellerini bağlayarak banyo küvetinin içine attı.

Dursun Bey:

- Ne zaman oldu?

Recep efendi :

- İki üç saat oldu...

Hilal Hanım :

- Yani üç saattir küçük Ali, banyoda demek...Sizde hiç insaf yok mu?

Hilal hanım ve Dursun Bey yerlerinden fırlayarak banyoya koştular.

Hilal Hanım :

- Bir de üstelik küçük, minicik yavrunun üzerine kapıyı kilitlemişsiniz... Bu olacak iş değil... Yazıklar olsun size... Hilal hanım, Recep efendiye dönerek...

- Sonra hanımına baskı yapa yapa bu duruma düşürdün...Çocuğunun bu hali karşısında korkudan hissiz kalacak kadar...Sen ne biçim adamsın be!...

Dursun Bey hanımına eliyle dokunarak sessizce :

- Fazla ileri gittin... Ağır konuşma... Zaten adamların başı dertte...

Banyo kapısı açıldığın da küçük Recep banyo küveti içerisinde uyuyordu. Ayşe fırladı ve çocuğunu bağrına bastı... Elleri mosmor olmuştu... Uyanan Ali’nin ellerini misafirleriyle çözdüler... Ama morluk dakikalar geçmesine rağmen kaybolmamıştı...

Dursun Bey :

- Çocuğu acele hastaneye götürmemiz lazım... Kangren olabilir...

Ayşe ve Recep efendi komşularının bu sözleri karşısında donup kalmışlardı. Hepsi iki araçla hastaneye gittiler. Acil serviste bütün müdahalelere rağmen, küçük Ali’nin iki eli birden kesilmişti. Hastane çalışanları dahi olay karşısında gözyaşlarını tutamamışlardı.

Küçük Ali, artık bundan sonra oyuncaklarını iki eliyle tutarak oynayamayacaktı...

Annesinin ve babasının ellerinden tutamayacaktı...

Çok sevdiği Afyon’daki dedesine resim yapıp gönderemeyecekti...

Asker dahi olamayacak...

Mektup dahi yazamayacaktı...

Ve en önemlisi " KOLTUKLARI BİR DAHA PARÇALAYAMAYACAKTI "

Ya annesi ve babası küçük Ali’nin yeni dünyasında eskisi gibi olabilecekler miydi?

Babası bir daha bağlıyacak bir el bulamayacak...

Onun elleriyle verilecek bir bardak sudan dahi her ikisi mahrum kalacaklardı...

Aradan üç gün geçmişti. Küçük Ali, akşam üstü yavaş yavaş babasına yaklaştı. Babası başını kaldırarak, oğlunun, hüzünlü haliyle bir şeyler söylemek istediğini fark etti.

Küçük Ali , Babasının karşısına geçti ...

Ellerini göstererek ...

" Babacığım bundan sonra yaramazlık yapmayacağım.

Size söz veriyorum...

Bir daha bıçaklara da dokunmayacağım...

Uyuduğum zaman, siz evde olmazsanız bile yatağımdan aşağıya inmeyeceğim...

Ne olur babacığım doktor amcalara söyle de benim ellerimi geri taksınlar...

Ne olur babacığım bana ellerimi geri versinler!...