Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

Sen şimdi din olsan, ben o din için en büyük günah olurum artık.

Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

Ruhuma, kırmızı bir intihar fısıldıyor vazgeçmişliğin. Geçmişimi maviye boyuyor, boynuma sarılıyor. Bir sigara daha yakıyor ciğerimi. Islatıyor gözlerimi, kokusu ele geçiriyor ellerimi. Sen olsan izin vermezdin biliyorum. Biliyorum, yine kızıyorsun içimde bir yerlerde. Sen bana kızınca, senli ayetler iniyor kulağımdan kalbime. Ama çivi gibi batıyor her cümlen, Meryem'in bekâretini kaybetmesi gibi üşütüyor bedenimi. Ağlasam kurtulur muyum? Seni ve senli her parçamı atabilir miyim, içime çektiğim her nefes kadar kolayca? Unutur muyum peki; onu sev ona âşık ol, onu öp, deyişini?

Unuturum elbet!

Eğer Allah, yeni bir kitap gönderirse kolu façalı bir Peygambere. Ve ilk şartı; “İntihar etmek” olursa tabii!

Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

Çarmıha gerilmiş İsa'nın avuçlarındaki oyuklardan akıyor benliğim. İskaryot kokulu kadınlar tanıdım hep, sadakatimi üzerlerine işleyemediğim.

--IRCForumlari.NET ; Flood Engellendi -->-> Yeni yazılan mesaj 20:27 -->-> Daha önceki mesaj 20:09 --

Bu satırları beni terk ettiğin şehrin en soğuk köşesinden yazıyorum. Hıdır amcanın mezarındaki karanlık çukurlara gömülen göz bebeklerimin yasını tutarak. Sen en kırmızı gecelerin kahkahalarında, satarken ruhunu şeytanın kucağına, ben çaldığım ateşlere emanet ettim çocukluğumu. Sen İbrahim gibi parçalarken kalbimi, ben ağzını kapattım; seninle inşa ettiğim geleceğin. Sen “Allah-u Ekber” nidaları ile recm ederken hayallerimi, ben sadece parçalarımı topladım kaldırımlarında. Ve ben, bu satırları sana kıyametin tam ortasından yazıyorum. Senin alt üst ettiğin dünyamın içinde yetim kalmış düşlerin çığlığıdır hepsi!

Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

Elimdeki kutunun içinde çok renkli ölümler vardı. Doğum kontrol hapından tutunda uyku haplarına kadar bir sürü nefes kesici ilaçtan bahsediyorum. Hazır olmayı bekliyor ve bütün yapacaklarımı tekrar gözden geçiriyordum. Kimsenin beni suçlamasına izin vermemeliydim. Böyle düşünüyordum. O nedenle güzel yüzlü bir planla çok samimi olmuştum. Ve artık hazırdım. Tam kendi cehennemimin fitilini ateşlemek üzereyken telefonum çaldı. Telefonu elime aldığımda ekrandaki ismi seçemiyordum
Bunun sebebi gözlerimdeki ıslaklık olabilir. Her neyse. Telefondaki ses, üzgün olduğunu söylüyordu. Çok üzgün olduğunu ve ne yapması gerektiğini bilmediğini söylüyordu.

“Ne yapmalıyım?”

Bu teslimiyet gibi gelmiştir bana. Teslimiyet böyle bir duygu olmalı, bence. İşte tam o an vazgeçtim. Herkesin bana üzülmesi yerine kızgın olması fikri hoşuma gitti birden. Telefondaki ses, son sürat bir şeyler söylemeye çalışıyordu. Bense planımla kanlı bıçaklı olmak üzereydim. Çünkü yüzümdeki gülümseme bunu söylüyordu. Telefondakine, “Kapat çeneni ve beni dinle” dedim. “Şu an ölmek zorundayım ve sen beni meşgul ediyorsun” diye de ekledim sinirli bir şekilde. İnsanların, sizden daha iyi durumda olduklarına inandırırsanız kendilerini süper kahraman gibi hissedebilirler. İnanın bana. Bunu bir böceğin bile yapabileceğine şahit olduk hepimiz.

Telefondakine, “Acı mı çekiyorsun; benim yaptığımı yap, ama bana sakın bir açıklama yapma” diyorum.

Aynı şeyi size de söylüyorum; insanlara hesap vermeyin. Kimseye açıklama yapmayın. Eğer açıklama yapmaya çalışırsanız, sizden uzaklaşırlar. Çünkü hiçbir açıklama, bahane kalıbına girmekten kurtulamaz. İnsanlara açıklama yapmak yerine onlara istediklerini verin. Onlara, sizi suçlamaları için fırsat verin. Sadece tek kullanımlık olan gerçek ve iğrenç yüzlerini görebilmek için kendinize de bir fırsat verin.

Çünkü insanlar, sadece sadakatten dem vurur hep. Onlar için hastalıktan fazlasıdır sadakat. Ve en büyük sadakat göstergesi de bekârettir. İlk fırsatta kanatmaya çalıştıkları. Demem o ki, sizi suçlamalarına izin verdikten sonra şunları yapın; Tanrı'ya olan sadakatinizden bahsedin. Âdem için öneminden bahsedin. İskaryot için öneminden, Brütüs için öneminden ve Vahdettin için öneminden bahsedin. Sadakatinizi gösterin. Gerekirse ispat edin. Onun dışında başka hiçbir şeyiniz yokmuş gibi!

Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

Kimseye anlatamadım seni.
Kimse de anlamadı bendeki seni.
Rüzgâra çizdim hayalini, yağmura işledim şeklini.
Varlığın İsa'nın mucizesidir, yokluğun çilesi.
Boşluğunu doldurmaya çalışmak, Allah'a şirk koşmaktır.
Doğumun, son peygamberin müjdesi!

Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

Bu dünya, kumar masasıysa, kazandığımız her şeyi kaybetmeden kalkamayacağız demektir o masadan. O yüzden, elindekilerin kıymetini tek bir güne sığdırmaya çalışma Sami. Sonra sığamazsın dünyaya...

Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

Bazı günler yataktan çıkmak istemezsin. Ancak kalkmak zorundasındır. Çünkü birilerine bir şeyler kazandırmak için kendinden azalmak zorundasındır. Her şeye zorunda ve zorunlu hissedersin. Fark etsen de engel olamazsın ya, işte o zaman, yorgan değil de dünyadır üstünden kayan.

Anlatmak istersin. Olmaz.

Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

İlk bayramın üzerinden tam 24 yıl geçmiştir. Sorsalar hatırlamazsın ama o ilk yediğin tokat hâlâ zihnindeki duvarda Mona Lisa tablosu gibi asılıdır. Unutamazsın. Mutluluk, o ilk bayramdır, acı ise kafanı çevirdiğin her yerde canlanan o tokat sahnesi. Yani mutluluk, herkes için farklıdır ve genelde tam zıttır.

Anlatmak istersin. Olmaz.

Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

Tarif edemediğin, dile getiremeyeceğin şeylerden kurtulamazsın. Kesik kola turnike misali, biraz olsun unutmak istersin. Bu sefer de bir türlü gelmez ambulans, kafandaki trafikten. Gelse de fayda etmez, çok geçtir artık.

Anlatmak istersin. Olmaz.

Cevap: Tanıyorum, Kinsin Sen! (Sû-i Zan'a Giriş)
 

Hematoloğa gidersin. Tanı koyar, ilaç verir, ama hiç dinlemez. Tarif etmek istedikçe batarsın, konuşmaya çalıştıkça bocalarsın. En sonunda kendine zarar veren insanların arasında bulursun kendini. Yaklaşır biri yanına, ekmeği böler gibi kırar jiletini ikiye, uzatır sana. Ağlarsın. Siler gözyaşını ve konuşmaya başlar: “Yanan bir evin içindekilerini kurtarmanın yolu; pencereyi veya kapıyı kırmaktır. İçindeki yangından kurtulmak da öyle! Kes kendini, ağlama! Hem... Doktorlar da, ‘Ağla, açılırsın, rahatlarsın’ demedi mi, herkes gibi? Ama sen, tut kendini, ağlama. Çünkü iç yangınının benzini... Neyse.”

Anlatmak istersin. Olmaz.