Çevrimdışı

İçimde bir huzursuzluk, bir hazımsızlık hissi var. Göğsümün ortasında kurulu bir sofra gibi, karnı doyan sofrayı toplamadan kalkıyor ve ben tek başıma savaşıyorum içimdeki hezeyanla. Bana “Bazen ağlama hissin geliyor mu?” diye soran ablama da yalan söyledim bugün. Evet abla, bazen kafamı duvarlara vura vura ağlayasım geliyor. Koca bir şehri kaldırasım geliyor içimdeki öfke ve hüzünle. Boğulduğum bu denizden cesedimi bile çıkaramıyorum. Kendimi arıyorken bulduğum bu kokuşmuş cesedi taşıyacak bir gücüm de kalmamış artık. Ölmüş, morarmış, şişmiş, denizin dibinde su çekmiş bir beton yığını gibi ağırlaşmış şekilde öylece duruyor, taşınmıyor, temizlenmiyor ve yaşayan beni ölü ruhuna çekiyor. Ben donuk bakışlı, kötü tavırlı, karamsar bir çocuğum. İçimdeki buhranı kaldıramıyor ve artık kendimi yenilmeye mahkûm sayıyorum.