Çevrimdışı

Zaman ilerledikçe ve anlattığım şeyler çoğaldıkça fark ediyorum ki, istediğimi sandığım her şey, kurtulmaya çabaladığım şeylerden sadece bir tanesi. Burada davranışlarımı insanlar belirliyor ve anlatmak istediklerim onların duymak istediklerine dönüşüyor. Hem nefret ediyorlar, hem de seviyor gibi görünmeye çalışıyorlar. Evet, nefret ediyorlar. Çünkü korktukları şeyleri yaptığımı zannediyorlar. Dürüst olmam gerekirse bana kaçış yolu bırakmadıklarını göremeyecek kadar nefret ediyorlar. Evet, eğer olayın özüne inecek olursak, aslında hiçbir şeyi isteyerek yapmıyoruz. İçimizden gelen duygu ile göstermeye çalıştığımız davranış arasındaki yolda sıkışıp kalmış durumdayız. Buna “ahlak” deniyor. Fark etmediniz mi?

 

Çevrimdışı

Şu anda durduğum noktadan baktığımda, benimle, kendim arasındaki mesafede kaç insan var biliyor musun? Elbette bilmiyorsun. Kendime ulaşana kadar öldürmem gereken bir ülke dolusu insan var, ama sen beni sürekli meşgul ediyorsun.

 

Çevrimdışı

Karanlık geceyi örter, geçmişi değil!

--IRCForumlari.NET ; Flood Engellendi -->-> Yeni yazılan mesaj 22:39 -->-> Daha önceki mesaj 22:04 --

Henüz hiçbir şey bitmedi. Siz bu başlığı okurken ben hastanede tedavilere tam gaz devam ediyor olacağım. Dışarıya ait hiçbir hayalim olmamasına rağmen umutla çıkış kapısı arıyorum. Çünkü hayal kırıklıkları ile girdiğim bu yerden ancak umutla çıkabilirim...

 

Çevrimdışı

Yasakları aşmanın sebebi, hayatımızın başkaları tarafından kontrol edilmeye çalışıldığını fark etmemizdir. Fakat bunun özünde özgürlük yatar. Yasakları aştıkça özgür olduğumuzu düşünürüz. Peki, yasakları aştıkça özgürlüğümüzden verdiğimizi hiç düşündünüz mü? Yani yasağı koyan veya koyanlar aslında bunu yapmamıza sessiz kalarak bizden kurtulmuş olamazlar mı?

 

Çevrimdışı

Güven, en devasa yapıttır. Bazen, bir insanın başka bir insana böyle şeyler inşa etmesine hayranlık duyuyorum. İnanın bana. Bu yapıtın yıkılışına hiç şahit oldunuz mu? Evet, mi? Ben altından sağ bile çıktım. Çünkü nefes alıyorum. Sadece nefes. Nefes çok önemlidir. Hâlâ kurtulamadığımızın göstergesidir. İnsan, bazı şeyleri öğrenmek istemez. Daha doğru bir ifadeyle, dürüst bir yalan, en keskin doğrudan daha iyi gelir kulağa. Güven, kimi zaman yeni düşen süt dişinin bıraktığı boşluk gibidir. Öylesine masum, öylesine kanamalı. Yeni boşluğun dolması için yapmanız gereken tek şey; hiçbir şekilde oraya (Yara) dokunmamaktır. Güven ve hayal kırıklığı, aynı sokakta ama farklı kaldırımlarda yürürler. Bazen, yalan olduğunu bildiğiniz halde inanmış rolü yaparsınız. Hepimiz yapmışızdır. Eminim, şu anda bile yapanlar vardır. Sonra da inanırsınız. Bir zaman sonra da bu garip duruma alışmaya başlarsınız...

--IRCForumlari.NET ; Flood Engellendi -->-> Yeni yazılan mesaj 20:08 -->-> Daha önceki mesaj 19:47 --

Yâ eyyyuhâllezîne âmenûctenibû kesîran minez zanni, inne ba’daz zanni ismun, ve lâ tecessesû ve lâ yagteb ba’dukum ba’dâ(ba’dan), e yuhıbbu ehadukum en ye’kule lahme ahîhi meyten fe kerihtumûhu, vettekullâhe, innallâhe tevvâbun rahîmun. (Hucurât 49/12)

 

Çevrimdışı

Bazen, körü körüne inandığım şeyler oluyor. Sonra, bu durumun Tanrı'yla bir alakası var mı acaba, diyorum. Cevap veremiyorum.

Hadi inkâr edelim!

--IRCForumlari.NET ; Flood Engellendi -->-> Yeni yazılan mesaj 21:42 -->-> Daha önceki mesaj 21:01 --

Benim anılarım yok, yaralarım var. Sorulduğu yerden bir bakire gibi kanayan!

--IRCForumlari.NET ; Flood Engellendi -->-> Yeni yazılan mesaj 22:31 -->-> Daha önceki mesaj 21:42 --

Etrafınızda; “Benim için çok değerlisin”, diyen insanların sayısı ne kadar fazla ise, o kadar ölüme yakınsınız demektir. Çünkü insan oğlu, en iyi değeri sadece ölüye verir!

 

Çevrimdışı

Öldükten sonra mezara konulmanın en kötü yanı nedir biliyor musunuz? Yaşarken gerçek yüzünü gördüğümüz onca arkadaşınızı, akrabalık kelimesinden bihaber olan yakınlarınızı, en önemlisi de üzerine dikilen insanlık giysisini doğumla yırtıp atmış olan sözde dostlarınızı, belki ilk ama son kez ve bir araya gelip etrafınızda toplanmalarına katlanmak zorunda olup, sahte bir acıyla sizi uğurlamalarına sessiz kalmanızdır. İşin en mide bulandırıcı tarafı ise; bu iğrenç durumun, bir gün herkes için geçerli olabilme ihtimalidir.

Biliyorum, ölüm veya ölmek trajik bir durum gibi görünse de aslında kurtuluştur bir bakıma. Acı bitiyor, anlık ve gerçek bir acıyla hem de. Acının, acıyla bitmesi kulağa hoş gelmiyor farkındayım ama doğru şeyler hep böyledir, can sıkar. En büyük hayal kırıklığın nedir, diye sorsalar, doğmak derim. Doğmak. Çünkü diğerleri onu takip ediyor sadece. Hiçbir şey doğum kadar sancılı olamaz. Bunu annenize sorun. Gidip bunu yapın. Neyse sözü uzatmadan; asıl acı ya da gerçek acı, her sabah nefes alarak uyanmaktır. Çünkü her yeni gün, yeni bir doğum sancısı demektir. Yeni bir ıstıraba merhaba demektir. Eğer haksız olduğumu düşünüyorsanız, mezara konulmakla ilgili olan kısmı tekrar okumanızı istiyorum.

Ya da inkâr edelim![COLOR="Silver"]

--IRCForumlari.NET ; Flood Engellendi -->-> Yeni yazılan mesaj 22:26 -->-> Daha önceki mesaj 21:09 --

Çektiğin acılar, azâzile kafa atan besmele kadar sert olabilir Sami. Fakat kalbi kırık insan oğlu, burnu kırık azâzilden çok daha tehlikeli olacaktır, unutma.

 

Çevrimdışı

Hırsınızı bırakmayı ve ondan kurtulmayı deneyin. Ve bunu ilk denemenizde halletmeye çalışın. İkinci bir şansınız olmayabilir. Neden mi? Çünkü hiç kimse ölümsüz değil. Siz de öyle. Her şeyden önce bunu kabullenin. Her saniye ölümü düşünün demiyorum ama her uyandığınız sabah, o gün içinde ölebileceğiniz gerçeğini kabullenin. Sevdikleriniz sizi terk etmeye başlamadan önce bunu kabullenin. Ve eğer Müslüman'sanız, duyduğunuz her sala sesinde bunu kabullenin. Çünkü kayboluşunuzu seyretmek için yaşamaya devam edeceksiniz. Çirkinleşene kadar kaybettiğinizi seyretmeye devam edeceksiniz. Sanki fazlasıyla çirkin değilmişsiniz gibi. Fazlasıyla çirkiniz, çünkü hepimiz masum rolü yapıyoruz. Aslında ne istediğimizi çok iyi biliyoruz fakat istediğimiz şeyler ahlak dışı olduğu için nefret ediyor gibi gösteriyoruz. Zaten bu tip şeyleri kusursuz yapıyoruz. Pisliğimizi örtmeyi kusursuz yapıyoruz. Hatta pisliğimizi örtmek için daha büyük bir pisliği kullanma işini kusursuz yapıyoruz. Bunu hepimiz yapıyoruz.

Hadi inkâr edelim!

--IRCForumlari.NET ; Flood Engellendi -->-> Yeni yazılan mesaj 21:30 -->-> Daha önceki mesaj 20:52 --

Ortalama bir ömrün ilk çeyreği inkârla geçer. Son çeyrekte inkâr yerini kabullenmeye bırakır. Çünkü inanç zorunludur. Çünkü ölümü düşünmek için istemediğiniz kadar zamanınız vardır. İnanmaktan başka seçenek yoktur masada ve inanç ana yemektir. Diğer seçenekleri ya da menüyü kontrol etmeni ölüm korkusu engeller. Kendinizi herhangi bir şeyler korkutursanız teslimiyetten başka bir seçeneği göremezsiniz. Durmayın, deneyin isterseniz.

Hadi inkâr edelim!

--IRCForumlari.NET ; Flood Engellendi -->-> Yeni yazılan mesaj 21:59 -->-> Daha önceki mesaj 21:30 --

Birilerinin ölümü bizi etkiliyor. Etrafımızdakilerin ölümü bizi rahatsız ediyor. Çünkü sadece ölümü seyrederken gerçek olduğunu düşünüyoruz. Çünkü ölüm haberi alana kadar ölümü düşünmüyoruz. Çünkü o lanet olası sıranın bize gelebilme ihtimalini sadece o an düşünüyoruz.

Hadi inkâr edelim!

 

Çevrimdışı

Hiç kim olduğunuzu unutmak istediniz mi?

Her masalda, hikâyede, romanda ve öyküde kahramanlar ölümsüz gibidir. Gerçek hayatta ise ilk önce asıl kahramanlar ölür. Bunu biz yaparız. Sonra nefes alamadıkları halde yaşamaya mecbur bırakırız. Herkesin terk ettiği kahramanı vardır. Herkesin gerçek bir hikâyesi de vardır. Anlatamadıkları gerçek, anlattıkları kurgu, yani gerçek dışıdır. Bazen performansa göre gerçeğe yakın olabilir. Fakat bizler kurguyu severiz. Gerçek, basittir. Zor söylenir. Hepimiz, kendi yarattığımız hikâyelerdeki kahramanların savcısı ama kendimizin avukatlarıyızdır. Bunun kanıtlarından birisi de, kötü biten bir ilişkidir. Kötü biten bir ilişkide ya da biten her ilişkide kimse suçlu olduğunu kabul etmez. Çünkü insanlar kendini savunma konusunda kusursuzdur. Suçlu aynada yüzümüze gülümser ancak çok iyi bir şekilde gizlenir. Gizleriz. Suçu ispat edilene kadar kimse masum değildir. Bu benim düşüncem. Kimse masum değil. Hiç kimse. Çünkü hiçbirimiz, pamuk prenses için kafasını feda eden cellât kadar masum değiliz. Aynı prenses için bir hayvanın kalbini sökecek kadar sadist değiliz. Sadistlik konusunda daha fazlasıyız. Cennetten bahseder durur ve oraya gidecek kadar iyi olduğumuzu düşünürüz. Kötü olduğumuzu biliriz, fakat hâlâ cenneti hak ettiğimizi düşünürüz. Hatta o kadar kötüyüz ki; etrafımızdaki iyi insanları dahi kötü gösterebilecek kadar iyi rolü yapabiliyoruz. Başkalarını kötü göstermek için de şuna inanırız; “Çünkü kötülük yapmışsam, kesinlikle haklı bir sebebim vardır. Hele kötülük yaptığımız bir insansa, kesinlikle bunu hak etmiştir.” Buna beş yaşındaki bebeğe tecavüz eden insan da inanır, ruhunu şeytana satan da. Ancak gerçek bir hikâye mutlu sonla bitmez. Bunu hepimiz biliriz.

Hadi inkâr edelim!

 

Çevrimdışı

Güvenin nedeni olmaz, neden varsa güven olmaz. Oldukça basit, öyle değil mi?