işin doğrusu bugüne değin dünyayla ilgili hiçbir şey ruhuma işlemiş, bünyesel, beden ötesi gerçekliğimin yapısını bir röntgen filmindeki gibi gözlerimin önüne sermiş değil. alttaki boz renkli ve sonsuz iskelete de henüz ulaşmış değilim.

renklerden, kokulardan, insanı okşayan hareketlerden tat aldım, bunların mutluluğumu, hayal gücümü ve sağlığımı beslediğini gördüm. insanların dostlarıyla şakalaştıkları gibi şakalaştım, kendi başıma eğlenebildim.

kelimelerim gerçekten düşünceleri değil, sadece duyumları dile getirdi. dramatik olaylar değil, tablolar çizdim. bir konu -söz gelimi bir yüz- seçip bunu kendi beğenime göre değiştirinceye kadar üzerinde durdum. dünyayı şiddet ya da zevk eylemlerinden meydana gelen bayağı bir sergi durumuna indirgedim. o sayfalarda hayatın kendisi değil, sahnelenişi var. her şeye yeniden başlamam gerek.

22 nisan 1936 / syf. 53

kendini çocukça teslim edişinle kimsenin ilgilenmediğini anladığın zaman sona erer gençlik. ve iki şekilde gelebilir bu son; ya başkalarının bundan hoşlanmadığını anlamamızla ya da bizim kendimizin bunu sürdüremeyişimizle. zayıf insanlar birinci şekilde yaşlanırlar, güçlülerse ikinci şekilde.

7 aralık 1937