Sanırım burada da en çok bu bölümde vakit geçireceğim. Yazmayı seviyorum. İçimdeki iyi şeyleri ya da içimin psiliklerini ancak bu şekilde atanlardanım ben. İnsanlara bir şeyleri anlatmaktan vazgeçtim. Herkes bir yere kadar birbirinin acısını hissedebiliyor. Bu fikrim asla değişmez. En yakın dostum ile bir yere kadar anlayabilir beni. Çünkü bu benim acım, en iyi ben hissedebilirim. Öyle değil mi? Neyse neyse. Aslında bugün çok iyi günümdeydim ben. Sadece şu meret karın ağrısı olmasa daha iyi olacağım. Kahvem var yetiyor o bana, bir de şarkılarım. ve birkaç dost bunlar yaşanılası şeyler.
Pilli Bebek-Haram Geceler yorumunu dinliyorum. Ve bir kez daha kendimi mahvediyorum. Bunlar hep senin yüzünden. Ve ben Behzat Ç'yi özledim başlasın artık! "Aklım başımda değil ki sebebini bilmiyorum. Bize nazar değdi inan, adım gibi biliyorum." Ne güzel yorumlamışsınız be, helal olsun size.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Nasıl bir tenin var merak ediyorum! İçindeki balıklara renkli yemler atmaya geldim, hani küçükken kardeşime şeker diye yedirdiklerim var ya, onlardan işte.
Sızlanmak, oflamak, puflamak, cortlamak, yorulmak yok.
İlk hedefin Akdeniz değil, Ege olacak sevgili gemi..
Ve ben gelip ilk kahvemi sende içeceğim! Öpüyorum seni, destek ünitesi olarak senin, @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]'nın bir de az önce mesajda bahsettiğimiz insanın her daim yanındayım. Seni İzmir'e onları Ankara'ya şutlayacak düzeyde bir sınav istiyoruz, burdan duyuralım.
Hoşlarda kal. :*

Ben haklı olmaktan nefret ediyorum. Bunda da haklıydım, adım gibi emindim.
Ve o sevgili bozuntusu benim hakkımda "kendini beğenmiş" bile dedi, ben sırf en yakın arkadasım için sustum. Çünkü onun mutluluğu her şeyden daha önemli benim için. Ve şimdi benim dostum acı çekiyor. Kim yüzünden? Gerizekalı değersizin biri yüzünden.
Keşke bu kez haklı çıkmasaydım ben, keşke.

Kendini böylesine bana alıştırmaya hakkın yok.

Yakınlarındaydım.
Bir fırsatını bulabilsen kendini asacaktın, farkındaydım.
Sabah akşam esrar içiyor, hayata ölüm teşhisi koyuyordum.
İkimiz de bunalmıştık aslında.
Durmaksızın sevişme isteği taşıyorduk. Ama birbirimizle değil…
Birileri selam veriyordu;
biz bu selamları birbirimizden habersiz alıp saklıyorduk.
Birbirimizden hoşlanıyorduk.
Birbirimizden saklayacağımız hiçbir yaz mevsimi yoktu.
Yanyana oturamıyorduk.
Yanyana duramıyorduk.
Yanyana yatamıyorduk.
“Ben bu adamı seviyorum” diyemiyordum.
Sen böyle bir durumu zaten kendine yediremiyordun.
Yakınlarındaydım.
Ölsem ağlardın.
Bunu biliyorum.
Ölsen ölürdüm.
Bunu ezbere söyleyebilirim.
Adın mı ?
Adın devlet sırrıydı.
Adına nazarım değerdi…
Özgür davranamıyordum
Özgürce can veremiyordum.
Can vermeye kalkışsam, canımı sana verirdim
İki canın olurdu.
Çok içiyordum.
Seni seviyordum.
Basit düşünüyordum.
Midem bulanıyordu.
Seni istiyordum.
Baktığımızda birbirimize; “olmaz, olmuyor, olmayacak” türünden bir asayiş berkemaldi.
Birbirimizin mal varlığıydık aslında.
Bu çelişik hal; felsefeyi altüst etmeye yeterliydi.


-

Sonra bende hiç bitmek tükenmek bilmeyen bir korku var. Bundna hiç bahsetmemiştim kimseye. Ama o hep içimde, benden bir parça. Arada yokluyor beni sonra bir süre gelmiyor. Ne zaman bir şeyleri dorugunda yaşasam işte o zaman pat diye karşımda, diyorum sana inat olacak her şey. Aslında bu duygular sana da bana da cok uzak değil. Bazen boş bir baş ağrısı, gereksiz bir burukluk. Ama geçecek şeyler elbet.

+Sarılmamız gereken bir konu var.
+Sevgilim?
+Hey kime diyorum?
+Lan?
+Ha o la idi, affet.
+Gün gelecek dizlerimde uyuyacaksın. Öptüm gözlerinden!

demiş en son ben uyuyakalırken. Canını yediğim.