Çevrimdışı

Bir şeyler var. Anlatmaya başlasam hiç susmayacağım. Hem bu kadar boş hem de bu kadar sorumluluk sahibi olmanın ağırlığı altında eziliyorum. İnsanın içini kemiren acılarının olması ne tuhaf. Kimseye söyleyemediği sancıları. Hayat, umutlarla beslediğimiz her engelde tekrar tekrar kalkıp devam edip yaşamak zorunda olduğumuz değil midir? Bu benim kaçıncı tekrara düşüşüm. Bazı günleri, bazı konuşmaları hiç unutamıyorum. Bu günüde unutmam kolay olmayacak. Kitabı merakla ve heyecanla okuyup son sayfada saatlerce ağlamışım gibi hissediyorum. Benimde arsız yanlarım var, mesela onca şeye rağmen hala bu gibi durumlara alışamamış olmam.

Herkesten uzaklaşmak, kimseyle konuşmak istemiyor ama aynı zamanda dizlerine yatıp ağlayabileceğim birinin varlığına da ihtiyaç duyuyorum.

__________________
İyi Kadınlar **** Adamlara, Hiç Kadınlar İyi Adamlara Yar Oldukça Aşk Kimsenin Yanına Kar Kalmayacak. Ruhsuz