Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Yoktu sesi, yüzü... Kelimeleri vardı, her biri ayrı yaralayıcı... Fotoğrafları vardı, baktıkça konuşacağını sandığım. Yokluğu vardı, bitmez. Böyle aşka böyle bir terk yaraşırdı. Gitti... Bütün gidenleri hatırlatarak... Gitti..

Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Adı yalnızca aşktı bu yangının..
Üç harfte bir ömür heba olacaktı..
Üç harfte bin hiçlik. Üç harfte bin terk...
Adı sendi..
Ve gitmeseydin biz olacaktı.

Özür dilerim.
Sevmemeliydim Seni...

Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Köşeme çekildim ve kafa dinlemekteyim..
İnsan çöplüğünden - kokuşmuş tenlerden ve sığ beyinlerden uzak!
Acı bir kahve, kırk yıl hatrı olanlardan hani,
daha ne olabilir ki?
Sağımda ayna, solumda ayna, elimde ayna..
Gördüğüm tek şey kendim - düşündüğüm tek insan kendim.
Bu aralar bencilim.
O kadar.

Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Başkasını inandırabilmek için, aynanın karşısına geçip bir bir sıralamalıyız yalanlarımızı!
Ne zaman ki, gözlerimizi kaçırmadan bakabiliyoruz, işte o zaman başarmışızdır.
Ve bir yalancıyız.
Dünyama hoş geldin, seni sevdiğimi söylemiş miydim daha önce?
- Evet.
Hmm, vallahi yalan.

*neredeyiz biz yahu, ne oluyor

Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Birgün anLayacaksın neden sessizce gittiğimi
senden vazgeçmek uğruna nasıL bir savaş verdiğimi

Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Sen bana hep böyle bak !
Hep böyle...
Senden başka 'hiçkimsem' yok der gibi değil
Senden başka kimse, 'hiçkimsem' bile olamaz der gibi...

Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Ve unut ne yaptı sana!
Unut neler anlattı!
Unut ne varsa vazgeçtiğin!

Bakma arkana!
Daha sert basa basa, daha güçlü!
Anlat bu kara şehrin yollarına ak adımlarınla!
Gitmek yenilmek değil kazanmak da!
Gitmek gitmektir işte.
Hepsi bu.

Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Demek suskun
Demek küskün
Demek sürgün artık sözlerin
Yani veda
Yani heba
Yani şimdi silinecek izlerin

Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Leyla’ ya sormuşlar: Senin mi aşkın daha büyük, yoksa Mecnun’ un ki mi diye?


Benimki demiş. Nedenini sormuşlar: Mecnun’un aşkı meşhur oldu, benimki ise bende kaldı, demiş. Hani aşkını içinde saklayan, kimseye söylemeyen cennete gider derler. Benim cennetim sen değil miydin? Ya gözler... Gözler ruhun dışarıya açılan pencereleri, gözlerin yüreğime saplanan, her bakışta biraz daha derine inen bir hançer değil mi?

Cevap: Yok Yere Mi Delirdik
 

Senden gitmek zorunda değildim. Sen gönderdin kelimelerinle. Bu yüzden ardına kadar açık kapılarım. Geleceğini biliyorum çıkıp odanın derinliğinden yüzünde yüzlerce sitemle. İçerime girer misin yoksa kapı önü nöbetine mi yatırırsın bedenini
bilemem ama “gel” bitti dilimde.
Kahraman Tazeoğlu.