Tükenmişlik hissi...
Bu his sanırım yaşadıklarımın en kötüsü en zoruydu.
İnsanların alçaklıkları, sahtelikleri tüketti içimi içten içe.
Çekip gitmek istedim herkesten, her şeyden uzağa çok uzağa...
Bilinmez uzaklıklara çekip gitmek istedim.
Bir insan daha ne kadar kırılabilirdi ki sevdiklerine?
Daha kaç defa paramparça edilebilirdi bir yürek?
Her son dediğimin yeni bir başlangıcı oldu kırıntılarım.
İlmek ilmek işlediğim yüreğimin güzelliklerini
Hiç zorlanmadan söküp gittiler.
Daha ne kadar? Dedim ama;
Hiç biri son değildi sonu olmayacaktı.
Bu fırsatı ben vermiştim onlara...

İşte sırf bu yüzden özür diliyorum kendimden...

Zamanla geçer dediğim hiçbir şey geçmedi.
Alıştım ama kırıklarım hep battı kalbime.
Gidenlerin arkasından döktüğüm gözyaşları bir sel olup aktı içime.
Düşürdüğüm yüzüm hep içimde kaldı sahte gülücüklerimin ardında.
Ama sen hiç bilmezsin kalanın çektiği acıları.
Çünkü; hiç'e sayıp gidendin sen ve arkanda bıraktığın enkazdan zerre haberdar olmadın.
Tıkadın kulaklarını herşeye.
Umarım yaşattığını yaşarsın birgün.
Hani derler ya açtığın her yaradan hesap sorar Yaradan...
Dilerim sen de birgün kırdığın yerden kırılırsın.