[Kalemzede]

İki dakikalık gecikme ile kilisenin bahçesine girerken, önceden randevulaştığımız Profesör Easton dışarıda beni bekliyordu. Tebessüm ve merak dolu bir merhabadan sonra içeriye girerken elime günün programını içeren bir kâğıt uzatıldı.
Yerime oturduktan sonra, bir gözümle programın akışını takip ediyor, öbürüyle içerideki insanları gözlemliyordum. Hemen herkesin zamanında gelmesi ve programın vaktinde başlaması, doğu kültüründen uzak bir diyarda olduğumu bana ihtar ediyordu. Cuma namazında bile, çoğu zaman, son anda namaza yetiştiğimizi düşününce hayli hayıflandım.

Profesör Easton açılış konuşması yapan kişinin papaz olduğunu söyleyince hayretim katmerleşti. Çünkü o güne kadar zihnimde var olan biraz itici ve kılıksız papaz imajının aksine, karşımda ayaklarına kadar uzanan sade elbisesi ve boynundaki şalı ile bir “Papaz Hanım” duruyordu.

Programa başlamadan önce kısa bir müzik dinletisi oldu. Programın hemen her bölümünde arka fonda müzik çalınması bana Amerikan toplumunda müşahede ettiğim bir vakıayı anımsattı. Müzik, Amerikalıların, kundaktan mezara kadar hayatlarının her anında bulunuyor. Kırmızı ışıkta durduğumda, bazen yanımdaki arabanın içinde insanların sonuna kadar açtıkları müziğin sesiyle aşka geldiğini ve adeta benim arabamı da aşka getirdiklerini hatırladım. Hiç unutmuyorum, bir gün yakıt istasyonunda benzin alırken, bir kadının kundaktaki bebekle, deliler gibi sağa sola sallanıp radyodan gelen müziğe eşlik ettiğini hayretle izlemiştim. Bu hadise, Amerikan gençliğinin, büyüdükleri zaman niye durmaksızın müzikle birlikte sallandıklarına açıklık getiriyordu! Gerçi bu tarz müzikle kilise müziği arasında fark olduğu aşikâr... Ancak toplumda müziğin bu denli yaygınlık kazanmasında kilisenin etkisi olduğu inkâr edilemez. Her neyse...

Papaz Hanım, doğum günü olanları ismen zikredip tebriklerini sunduktan sonra duaya başladı. Dua esnasında etrafımdaki insanlara dikkatle bakıyordum. Adını yanlış koymalarına rağmen, herkes İlahi Güce elini açmış, dua ediyordu. Dua, kendi acizliğini anlayan insanın, kendisinden üstün ve kudretli birine el açıp yalvarmasıdır. Bu anlamda hangi dine mensup olursa olsun, dua eden bir insan lâfzen dahi olsa aczini beyan eder ve kendisinden daha kudretli Yüce Varlığa iltica eder. Fıtratın sesi olan duaya kulak verirken, Papaz Hanım’ın söylediği cümleleri kısmi bir tashihle beraber tekrar etmekte tereddüt etmedim. Sanırım sadece, aşağıda vereceğim duaların içeriği bile İslam ile Hıristiyanlık arasındaki bazı ortak noktaları göstermek için yeterli olabilir. Hz. Muhammed (a.s.m.), Hz. İsa’nın (a.s.) getirdiği ilahi mesajın zamanla tahrip olan kısımlarını tashih etmiş, değişmeyen kısımlarını teyit etmiş ve insanlığın ilerlemesiyle beliren yeni ihtiyaçlarına cevap vermişti.(1)

“Yalnızca harika bir şey tatmak,
Sadece büyüleyici bir şey görmek,
Ya da bir şeyin içindeki nuru fark etmek,
Allah’ın (God) huzurunda olduğunu bilmek için,
Durup onları hayret ve ibretle seyretmek için,
Kalplerimizde merak uyandırmak için,
Ayaklarımızı yere basıp raksetmek (zikretmek) için,
Sizi harekete geçirip şükretmek için yeterli.”

Aynen çevirdiğim bu ilk duada, Müslüman olarak, sadece bir kelimeyi tashih ettiğimde (parantez içindeki kelime) gerisini tasdik etmek için hiç bir engel yok.
İlk duadan sonra bir dakika sessizce bekledik ve akabinde şu dua okundu: “Ey sırların sahibi! Kalbimizin derininde senin varlığını hissetmeyi ve günlük yaşadığımız her şeyin içinde Sen’i aramayı ve bulmayı bize nasip et!

Şüphesiz, Rabbimiz şu anda buradadır, O’nun azamet ve rahmetini hissedebiliyorum. Meleklerin kanatlarının hızlı çırpıntısını (meleklerin burada bulunduğunu) duyabiliyorum ve her birinin yüzündeki yüceliği görebiliyorum. Şüphesiz, Rabbim şu anda burada hazırdır…”