Eshab-ı kiram

Sahabe-i kiramın, sevmeli tamamını,
Hürmet ile anmalı, her birinin adını.

Çünkü Mevlâ onları Kur’anında övüyor,
Hadis-i şeriflerde şöyle buyuruluyor:

(Bir kimse Eshabımı baş tacı edip sever,
Cennette olur elbet onlarla hep beraber.

Eshabımın her biri, yıldıza benzer gökte,
Onlara tâbi olan, kavuşur hidayete.

Onları seven beni sevdiği için sever,
Beni sevmiş sayılmaz, onları sevmeyenler.

Eshabımı inciten, beni incitmiş olur,
Beni inciten ise, Rabbi incitmiş olur.

Eshabıma sövene, melekler eder lanet,
Hiçbiri kabul olmaz yapsa da çok ibadet.

Şefaat edeceğim mümin olan herkese,
Şefaat etmem asla eshabıma sövene.

Eshabım arasında zuhur edecek fitne,
Fakat onlarla olan sohbetim hürmetine.

Fitneye karışanlar mağfiret edilecek,
Eshaba dil uzatan, Cehenneme girecek.)

Ehl-i beyti sevmek

Farzdır her Müslümana, Ehl-i beyte muhabbet,
Ahirete imanla gitmeye sebep elbet.

O halde Ehl-i beyti tanıyıp öğrenmeli,
Resulün sevdiğini, Allah için sevmeli.

Ehl-i beyt, sırasıyla Ali ile Fatıma,
Hasan ile Hüseyin, bu dördünü unutma.

Resulullah buyurdu: (Ehl-i beytim bunlardır,
Yâ Rabbi, sen bunlardan her kötülüğü kaldır.

Bırakıyorum size, iki şey ey ümmetim,
Biri Kur’an-ı kerim diğeri ehl-i beytim.

Bunlara tâbi olan, kavuşur hidayete,
Bunlardan ayrılanlar, düşerler dalâlete.

Ben ağaca benzerim, Fatıma gövdesidir,
Ali dalıdır, Hasan, Hüseyin meyvesidir.

Ehl-i beytin her biri, Nuh’un gemisi gibi,
Bunlara tutunmaktır, kurtuluşun sebebi.

Öyle bir gemidir ki, ona binen kurtulur,
Binmeyenler boğulur, cümlesi helak olur.

Vallahi buğzedenler, benim ehl-i beytime,
Acımadan atılır, yüzüstü Cehenneme.

Ehl-i beyti sevmeyen, saplanır ihtilafa,
Şaşırır gerçek yolu, yoldaş olur şeytana.

İslam’ın esâsıdır, muhabbet ehl-i beyte,
Onları sevmeyenin iman girmez kalbine.)

Ehl-i beytten olanlar:
Aliyyül Mürtezâ

Hazret-i Ali için buyurdu Resulullah,
(Ali’ye olan sevgi yakar, bırakmaz günah.

Hikmet, on kısımdır ki dokuzu Ali’dedir,
Biri halkta, Onu da herkesten iyi bilir.

İmanın alâmeti, vardır, bilmek gerekir,
Birinci alâmeti, Ali’yi çok sevmektir.)

Hazret-i Fatıma
Resulün dört kızından budur en sevgilisi,
Pek fazla idi zühdü, ahlâkı, hasenesi.

Yüzü pek parlak idi, Zehra denildi ona,
Hadis-i şeriflerle övüldü o Fatıma.

(Kadınların üstünü kızım Fatıma ile,
Neslini Allah haram kılmıştır, Cehenneme.)

Hazret-i Hasan
İslam halifesinin beşincisi o idi,
On iki imamın da ikincisi o idi.

Resulullaha güzel yüzü pek çok benzerdi,
Kerem sahibi idi, nesline şerif dendi.

Hazret-i Hüseyn
Mübarek ehl-i beytin dördüncüsü o idi,
On iki imâmın da üçüncüsü o idi.

Neslinden gelenlere seyyid ismi verildi,
Hadis-i şeriflerle çok yerde methedildi.

(Hasan ile Hüseyn’i seviyorum yâ Rabbi,
İstiyorum sen de sev, bunların ikisini.

Bunlara buğzedene, sen dahi buğzedersin,
En üstünü onlardır, Cennetteki gençlerin.)

Hoca der ki, Ehl-i beyt kavuştu nimetine,
Rabbim affetsin bizi, onların hürmetine.

Resulullah ve eshabı

Rabbimizin mahbubu,
Hazret-i Muhammed’dir.
İki cihan güneşi,
Âlemlere rahmettir.

Odur gerçek aracı,
Hak’la kul arasına,
Şifadır sözü ruha,
Hem de gönül pasına.

Rabbimize habibdir,
Hasta ruha tabibdir,
Onun ümmeti bile,
Meleklerden yüksektir.

Bu en seçkin kuluna,
Hak yardımcılar verdi,
Sevdiği kimseleri,
Ona Eshâb eyledi.

Resulullah, (Yolları,
Benim sünnetim) dedi,
En iyi asır diye,
Bu zamanı gösterdi.

Canından çok sevdiler,
Muhammed Mustafa’yı,
Uğruna terk ettiler,
Mal ve makamlarını.

İslâm’ı yaymak için,
Zevkle ettiler hicret,
Yâ Rab bu ne güzel hâl,
Yâ Rab bu hem ne izzet.

O edince bir sohbet,
Nefisleri pâk oldu.
Kalblerine marifet,
Feyz, nur, tecelli doldu.

Evliyalık hâlini,
Bir anda buldu onlar,
Bu ne büyük şeref ki,
Hepsi Ona uydular.

Zulmetmezler kimseye,
Hepsi âdildir elbet,
Nefisleri için asla,
İstemezler hilâfet.

Birer müctehid hepsi,
Yüksektir makamları,
Mevki için değildi,
Yapılan savaşları.

Kelimeler:

Mahbub: Sevgili
İzzet: Büyüklük, yücelik
Pâk: Temiz, halis
Marifet: Allah’ı tanımak
Feyz: Allah’ın razı olduğu şeyleri yaptıran kuvvet

Hazret-i Ali bin ebi Talib

Dördüncüsü Ali’dir, raşid halifelerin,
Ehl-i beytin ilki ve damâdı Peygamberin.

Odur irfan kaynağı, keramet hazinesi,
Odur Hakk'ın aslanı, evliyanın reisi.

İlmi çoktur, şu hadis, onun vesikasıdır,
(Ben ilmin şehriyim, Ali’de kapısıdır.)

Âyet-i kerimeyle edildi medhü senâ,
Kılavuz olmuştur o, bilcümle Müslümana.

Âriflerin önderi, salihlerin rehberi,
Şüphesiz onu sever, âlemlerin serveri,

Bil ki onu sevmeyen Ehl-i sünnet değildir,
Haricidir, sapıktır, ehl-i Cennet değildir.

Namaz kıldırır iken getirmişti tekbiri,
Şehit etti Ali’yi haricilerden biri.

İmâm-ı Ali Haydar, sevilir gökte yerde,
Şöylece övülmüştür hadis-i şeriflerde:

(Ali’yi seven mümin, sevmeyen münafıktır,
Böyle kimseler ancak, Cehenneme layıktır.

Bilin, Ali’yi sevmek, imanın alameti,
Onu seven müminler bulmuştur selameti.

Ali’yi seven kimse beni sevmiştir elbet,
Ona düşmanlık eden, bana etmiştir elbet.

Onu üzen, inciten beni incitmiş olur,
Beni inciten ise, Rabbi incitmiş olur.

Bil Ali’ye muhabbet, bana muhabbet demek,
Bana muhabbet ise Hakk'a muhabbet demek.

Onun güzel yüzüne bakmak ibadet olur,
Onun sevgisi kula, büyük saadet olur.

Ali’ye bir sıkıntı vermek için uğraşan,
Muhakkak bilmeli ki, kendi olur perişan.

Kadınların üstünü Fatımat-üz-Zehra'yı,
Rabbim bana emretti ona nikâhlamayı.

Her peygamberin nesli kendisinden gelmiştir,
Benimkini ise Hak, Ali’den halk etmiştir.

Bana Ali’den daha sevgilidir Fatıma,
Fakat Ali kıymetli, azizdir ondan daha.

Ali’nin yakınlığı bana aynen şöyledir,
Harun’un Musa ile yakınlığı gibidir.)

Hoca der ki, ya Rabbi sevgisini ver bize!
Onun şefaatini nasip et hepimize.

Hazret-i Osman bin Affan

Üçüncü halifesidir, Resul-i Ekrem’in,
Beşincisi olmuştur, ilk iman edenlerin.

Rukayye vefat etti, sonra Hakk'ın Resul'ü,
Verdi ona öteki kızı Ümm-ü Gülsüm'ü.

İkinci defa damat oldu Resulullah'a,
Buyurdu ki: (Verirdim, bir kızım olsa daha.)

Onu pek çok severdi, Rabbimizin Habibi,
Ona dendi “Zinnureyn” iki nurun sâhibi.

Ebu Bekr-i Sıddık'tır, Kur’anı toplattıran,
Osman-ı Zinnureyndir, çoğaltıp dağıttıran.

Çok zengindi, malını İslam’a etti feda,
Onu da, Cennetle müjdeledi ol Hudâ.

Edeb yönünden, onun gibisi pek yok idi,
Halim, selim, yumuşak, hayâsı pek çok idi.

Onun devrinde Kıbrıs, Endülüs fethedildi,
Sinâ Çölü geçildi, tâ Fizan’a gidildi.

Mâverâünnehir'le, Semerkand ve Türkistan,
Alındı Acemistan, Kafkasya ve Hindistan.

İslam’ın sesini o, uzaklara duyurdu,
Peygamber Efendimiz, onun için buyurdu:

(Her nebinin Cennette bir arkadaşı vardır,
Benim ise orada arkadaşım Osman’dır.)

(Yemin ederim yetmiş bin kişi ümmetimden,
Onun şefaatiyle kurtulur Cehennemden.)

(Canım kızım Rukayye, çok hürmet et Osman’a!
Eshâbdan odur, en çok huyu benzeyen bana.

Gökte bütün melekler, Osman’dan hayâ eder,
Hesaba çekilmeden, doğru Cennete gider.)

İbni Sebe isimli Yemenli bir Yahudi,
Yüce dini, içinden parçalamak istedi.

Pek çok gayret gösterdi, ilk önce Medine’de,
Fakat başaramadı, çok çalıştı ise de.

Dedi “Mısır’da fitne çıkarmak daha kolay,”
Mısır Kıptilerinden kurdu çapulcu alay.

Medine’ye geldiler, bir sabah vakit erken,
Evde şehid ettiler, onu Kur’an okurken.

Hoca, o büyük zatı sevmek ne büyük nimet,
Yâ Rab, şefaatini hepimize nasip et!

Hazret-i Ömer-ül Faruk

Allah'ın resulüne, ikinci halifedir,
Dokuzuncu göbekten, onun nesebindendir.

Müslüman olunca o, gizlenip kalamadı,
Kâbe’ye gitmek için yerinde duramadı.

Müslümanlar kırk kişi olmuştu onun ile,
Hazret-i Ömer önde, geldiler hep Kâbe’ye.

İleriye atıldı, o heybetli kahraman,
Müşriklere yaklaşıp, şöyle okudu meydan:

(Hey, beni bilen bilir, bilmeyen varsa bilsin,
Hattab oğlu Ömer’im, çıldıran varsa gelsin!

Dayısı Ebu Cehil, orada donup kaldı,
Toplanan kalabalık, şaşkınlıkla dağıldı.

Heybeti müşriklere korku, dehşet saçardı,
Şeytan yolda rastlasa ondan hemen kaçardı.

Hicretler gizli iken onunki açık oldu,
Onu gören düşmanın kalbine korku doldu.

Açıktı basireti, hakkı iyi bilirdi,
İctihadı Kur’ana hep muvafık gelirdi.

Alçak gönüllü idi, meşhurdu adaleti,
İnsanlara acırdı, pek çoktu merhameti.

Özü sözü doğruydu, bu yüzden Faruk dendi,
Edildi büyük ihsan, Cennetle müjdelendi.

Ne büyük şereflere, kondu hazret-i Ömer,
Sultanlar sultanına, olmuştu kayınpeder.

Hazret-i Ali’nin de, olmuş idi damadı,
İslam’a hizmet için usanıp yorulmadı.

Hazret-i Ömer’le Hak, ziynet verdi İslam’a,
Onun kılıcı ile din yayıldı cihana.

O, İslam’ın sesini her tarafa duyurdu,
Onun için Resul-ü ekrem şöyle buyurdu:

(Benden sonra Peygamber, gelmiş olsaydı eğer,
Ömer bin Hattab elbet, olur idi Peygamber.)

Hak nuruyla bakardı, keskindi firaseti,
Çoktur onun hasleti, sayılmaz fazileti.

Hazret-i Ebu Bekr-i Sıddık

Resul-i Ekremin birinci yâri,
Hak katında büyük Sıddîk'ın yeri.

Bütün eshab gördü, şudur hakikat,
Hazret-i Resul'e etti sadakat.

Her yerde Resul'ü tasdik etmiştir,
Malıyla, canıyla desteklemiştir.

Erkeklerden dine ilk giren odur,
İman nuru ile ilk gören odur.

Cennete de, önce o girer elbet,
Ona nasip olur, bu büyük nimet.

Nebilerden sonra en üstün kişi,
Sözle anlaşılmaz, muhabbet işi.

Resul'e sevgide mihenk taşıdır,
Hicrette mağara arkadaşıdır.

Kayınpeder oldu Resulullah'a,
Böylece kazandı, bir şeref daha.

Resul, ne söylerse, doğrudur derdi,
Onu canından da, fazla severdi.

Bütün insanlardan parlak imanı,
Nuru aydınlatır iki cihanı.

Kim o mübareğe ede muhabbet,
Cennette onunla olacak elbet.

Onu sevmeyenler felah bulamaz,
Cennet kokusunu bile alamaz.

Hoca, onu sevmek şarttır herkese,
Nâra düşer, ona buğzeden kimse.