Kütük ve insan
 

KÜTÜK VE İNSAN

Bir hurma kütüğü vardı mescitte,
Peygamberimiz; yaslanırdı ona hutbede,
İlim verir, aydınlatırdı ashabını,
Kuru kütük de dinlerdi, sessizce.

Yeni bir minber yapılınca mescide,
Kütüğü kaldırmışlardı, başka bir yere,
Acı acı hıçkırarak ağlıyordu kütük,
Ashabı da dayanamadı o hâli görünce.

Sevgilisinden ayrılmanın acısıydı,
Hiçbir şey teselli etmiyordu O’nu,
Peygamberimizin yanına getirilince sustu,
Okşanınca başı adeta sevinçten uçtu.

Peygamberimiz buyurdu ki;
Seni dikeyim istersen kök sal dünyaya,
İstersen cennete dikeyim, meyve ver insanlara,
Kütük bile ebediyeti seçti fani dünyada.

Ey dostlar bizler olamadık bir kütük kadar,
Kavuşmasaydı Nebi’ye, ağlayacaktı kıyamete kadar,
O kuru bir kütükken gerçekleri biliyor da,
Bizler insan olarak nasıl yaşıyoruz dünyada?