Malik bin Dinar Hazretleri, bir gün, bir sabiye ( kücük cocuga ) rastladi.

çocuk toprak ile oynuyordu. Bazen gülüyor ve bazende agliyordu .


Malik bin Dinar buyurdu :

- Içime O çocuga selam vermek dogdu. Nefsim kibirlenip selam vermekten vazgecti.

Ben nefsime şöyle seslendim : Ey nefsim ! Peygamber efendimiz S.A.V. Hazretleri kücük ve büyük herkese selam verirdi. Sende bu çocuga selam ver !

Ve O cocuga selam verdim,

çocuk

-Ve aleykümüsselam ve rahmetullahi ve berekatuhu ,

Ey Malik bin Dinar.

Sordum

- Beni nereden tanidin? Daha önce beni görmüslügün yoktu ?

çocuk

- Melekut aleminde ruhum, senin ruhunla karsilasti. Ölmeyen ve sürekli hayy olan Allahi Teala bizleri tanistirdi.

Ben ona sordum

- Akil ile Nefsin arasindaki fark nedir ?

çocuk

-Nefsin ,seni bana selam vermekten alikoyandir. Aklin ise seni selam vermeye tesvik eden ve zorlayandir.

Yine sordum

-Senin halin nedir ? Niye bu toprakla oyniyorsun ?

çocuk

- Cünki biz Topraktan yaratildik; yine ona döndürülecegiz !

Yine sordum

- Bazen gülüyor ve bazende agliyorsun ?

çocuk

-Evet ! Rabbimin azabini hatirladigimda agliyorum; rahmetini hatirladigimda ise gülüyorum.

Ben sordum

- Evladim ! Senin ne günahin var ki ?

çocuk

-Ey Malik bin Dinar ! Böyle söyleme ! Görmüyormusun büyük odunlari tutusturmak icin, önce kücük odunlari tutusturuyorlar !