[Jkl]

Cüneyd-ül Bagdadî (R.A.) buyurur ki;

«Bir gece uykum kaçti, kalktim zikre basladim, fakat her zamanki tadi bulamadim. Uyumaya çalistim, uyuyamadim. Oturdum, fakat oturmaya da dayanamdim. Bunun üzerine disari çiktim, karsima yere serilmis bir abaya bürünmüs bir adam çikti.

Benim yaklastigimi duyunca

«Ya Ebel Kasim, hemen bana gel» dedi. Ben «Efendim, böyle bulusmayi kararlastirmadan mi» dedim. «Evet, Allâh (C.C)\'dan kalbini bana dogru gelmek üzere harekete geçirmesini dilemistim» dedi.

Ben de «Arzunu yerine getirdi, ne istiyorsun» dedim. «Nefsin hastaligi ne zaman kendisine ilâci olur» diye sordu. «Ben nefis arzularina karsi koyunca» diye karsilik verdim.

Bunun üzerine nefsine dönerek, «Bak dinle, ayni cevabi sana yedi kere verdim, fakat illâ «Cüneydin ne diyecegini duymak istiyorum» diyerek benim sözüme kanmadin, iste simdi ayni cevabi Cüneyd\'den duydun» dedi ve ortadan kayboldu, onu taniyamadim.»