[Tanem]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Merhabalar bir Hüddam vakasıyla yeniden sizlerleyiz. olarak ben 30 yaşındayım. Dere Köylüyüm. Orada yaşıyorum. Bizim köyümüz sessiz sakin güzel bir köydür. Yalnız o zamanlar bir eksiği vardı. İmamımız yoktu. Diyanetten gelen kimse olmamıştı. Sonra aylarca imamlık görevini köylü kendi arasında yaptı. Sonra dilekçeler muhtarın çabaları derken en sonunda bir imam geldi. Köylüler bayram ediyordu. Sonunda hoca geldi diye. Hocayı çok sıcak karşıladık hoca da aynı sıcaklığı bize gösterdi.

İyi biriydi çok nur yüzlüydü.
Yalnız, köylüler evine davet ettiğinde birine bile gitmedi. Kimse de onun evine gitmedi. Çok geçmeden köyün çocukları için kuran kursuna başladı. Yani çalışıyordu hep. Ancak ilk kıldırdığı Cuma namazında cemaatten enteresan bir isteği oldu. Yani İlk iki safa kimse geçmesin. Oralar boş kalacak dedi. Biz ilk defa böyle bir şey duymuştuk. Köylü söylene söylene dediğini yaptı hocanın.

Hoca bekârdı. Bir gün hocanın evinin oralardan geçerken pencereden bakan siyah çarşaflı birini gördüm. Şaşırdım. Çünkü hoca tek yaşıyordu. Yani kimse gelmez kimse de onun evine gitmezdi. Tabi evinde başka bir kadın olduğunu bilmek bana çok ilginç gelmişti. Köyden biri desek yanlış anlaşılma olmasın bizim köy muhafazakârdır ama çarşaflı kimse yoktur. Bu neyin nesi böyle diye oturdum oraya. Ayrıca bank vardı zaten. Ancak merakıma yenik düştüm. Kim bu evdeki çıkarsa göreyim diye beklemeye başladım. Ama o kişi ben kalkana kadar çıkmadı. Sonra ben de geldim evime. Eşime söyledim bir akrabası falan gelmiştir belki dedi.

Ertesi gün Cuma idi.
Abdestimi aldım camiye girdim. Yine iki saf boş bıraktık. Hocayla aramızda mesafe vardı. Namaz başladı. Secdeden kalktığım anda önümde siyah bir gölge belirdi. Önümüz boştu. Namazda olduğum için kafamı da kaldırıp bakmadım. Ama aklıma takıldı. Sonra selam verecektim sağa döndüm kimse yok sola döndüm kimse yok. Sonra önüme baktım hoca duruyordu ve o gölgesini gördüğüm şeyler. Yani o kadar çok etkilendim ki o günü anlatmak bile aynı şeyleri yaşatıyor bana. Öne doğru baktığımda o boş bıraktığımız iki safın da dolu olduğunu gördüm. Bazıları siyah bazıları beyaz giyinmişti. Benim iki katım boyundalar belki.

Namazlarını kıldılar.
Sonra hiç konuşmadan camiden çıktılar. Sonra onlar çıkınca cemaati görmeye başladım. Herkes ayaklanmış çıkmaya başlamıştı. Ben olduğum yerde oturuyordum hala. Bir süre de kaldım öyle. Yakın bir arkadaşım vardı beni öyle görünce kaldırdı oturduk avluya “ne oldu bir derdin mi var?” dedi. Ben de gördüklerimi anlattım. O da çok şaşırdı “Ben bu hocadan şüpheleniyordum zaten. Normal değil bu adam” dedi. O da kendi şahit olduğu olayı anlattı.

Hocanın evinin önünden geçerken bahçeden biri ona “şşş” diye seslenmiş. Dönmüş bakmış kimse yok. Yürüdükçe o ses de tekrarlamış. Tabi çok korkmuş. Hocanın yanında cinler vardı bunu anlamıştık. Ama bize zararları olur mu diye düşünüyorduk.

Kimseye de bir şey söylemedik.
Bunlar aramızda kaldı. Biz de hocayı gözlemliyorduk. Denk gelirsem nereye gidiyor nerden geliyor bakardım. Yine 1 hafta sonra Cuma günü camide iki safı boş bırakmıştık. Ben bu sefer korktuğumdan önde değildim. Bir gözümle de bakıyordum oraya, görecek miyim diye. Az sonra içeri 20-30 tane adam geldi. Hiç birini görmemiştik daha önce. Sonra selam verdiler.

“Biz Akpınar Köyü’nden geliyoruz. Namaz kılıp gideceğiz” dediler. Cemaat de “Aleyküm selam hoş geldiniz” dedi. Tabi ben onların cin olduklarını düşünüyordum. Arkadaşım da anlamıştı korkarak bana bakıyordu. Sonra namazı kıldık. Yani apar topar çıktılar camiden. Sonra çıkınca biz de çıktık ama göremedik onları. Yani nereye gittiler nasıl gittiler bilmem. Şaştık kaldık. Cami çıkışı insanlar hocayla hoş beş ediyordu. Ben de gideyim yanlarına dedim. Kalabalığa karıştım.