Evet.
 

Amaçsız geçen bir hayatın, zaman çizgisi üstündeki değersiz yankıları...
Merak edemeden duramaz insan, umut etmeden de...
Belki... Belki... diye hayal eder durur.
Gittiği her yere, katıldığı her ortama uyum sağlamak için çabalar...
Ama nafile...
Ne hayatta kendine bir yer edinebilmiştir...
Ne de kendini gerçekten değerli hissettirecek bir toplum.
Tabi zaman zaman olmuştur hayatında gerçekten iyi birileri. Kalbinin kırık parçalarını bir araya toparlamaya yardımcı...
Fakat hep kısa sürmüştür o mutluluk ve hep uzun sürmüştür gidişin ardından gelen hüzün.
Evet.
Anlamaz mısın ey insan!
Senin bu dünyada gerçekten bir yerin yok.
Hiç bir yere ait değilsin.
Ne evine, ne sokaklara ne bu ülkeye ne de bu dünyaya...
Sadece koca bir hiçlik ve ardında ki sonsuz yalnızlık.
Ne inancına sahip çıkabildin,
Ne de dünyana...
Bu da demek olmalı ki ne Cehenneme kabul olacaksın ne de Cennete...
Sana da yalnızca Araf yakışırdı zaten, başarısız hayatının büyük faturasında...
Ama yine de bu son değil.
Bu...
Daha fazla yalnızlığın sadece başlangıcı...

Cevap: Evet.
 

Güzel paylaşımda pek itiraf değil sanki.