[Sue]

Acılar Sevgiyle Tatlılaşır

Lokman işinde becerikli sadık ve sevilen bir köleydi.
Efendisi ona oğullarından daha çok güvenirdi. Çünkü o
görünüşte köleydi ama nefsinin efendisiydi. Efendisi ondaki
bu olgunluğun farkındaydı. Lokman'ı âzat etmek için uygun bir fırsat kolluyordu.

Efendinin önüne yemek geldiğinde Lokman'ı çağırır önce onun yemesini isterdi. Onun yiyip içtiklerini zevkle yer yemediklerine elini sürmezdi.

Bir gün efendiye bir kavun hediye getirdiler. Her zaman
olduğu gibi Lokman'ı çağırttı. Kavundan bir dilim kesip
Lokman'a uzattı. Lokman ikram edilen kavunu iştahla yedi.
Efendi bir dilim daha verdi. Lokman aynı şekilde onu da yiyip
bitirdi. Efendi Lokman'ın kavunu iştahla yediğini görünce çok
sevdiğini düşünerek bir dilim kalasıya kadar hepsini ikram
etti. Son kalan dilimi ağzına götürüp bir lokma alınca
kavunun tadının zehir gibi olduğunu farketti. Kavunun
acılığından gözünden ateş çıktı. Boğazı yandı. Dili kabardı.

Ağzındaki acılık gittikten sonra Lokman'a ''Böyle acı kavunu
nasıl iştahla yedin?'' diye sordu. Lokman ''Efendim! Bugüne
kadar sizin birçok güzel ikramınıza nâil oldum. Acı olduğunu
bilmeyerek verdiğiniz bu ikramı geri çevirmekten utandım.
Ayrıca size olan sevgim kavunun acılığını bana
hissettirmedi.'' dedi.

***
Acılar sevgiyle tatlılaşır
Bakır yoğurulunca sevgiyle altın olur
Bulanmışlar sevgiyle durulur
Dertler sevgiyle devasını bulur
Sevgi ölüyü diriltir
Şahı ise sana köle yapar.