[Sanem]

Aynı mahallede de yaşıyorlardı. İkisininde kanayan yaraları vardı, ikisinin de açtıkları yaralar vardı. Daha ilk karşılaşmada dikkatini çekmişti Süleyman’ın Halime. İlk arkadaşlarıyla kapı önünde oturup çekirdek yerken görmüştü onu.[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] konuşmaya başladılar, çok iyi anlaşıyorlardı, dostça çok güzel sohbet ediyorlardı. Bir noktadan sonra birbirlerinin hayatlarına müdahale etmeye başladıklarını fark ettiler , birbirlerini kıskandıklarını. Ama adını koymadılar, birlikteyiz-değiliz vs. bir ismi olmadan değişik bir statüde 2 ay kadar devam etti bu durum. Gel zaman git zaman sonra adını koydular beraberlerdi.. Ancak beraber olmaya başlayınca işler çok değişti. O kıskananan tavırlar bitti, birbirlerinden günlerce habersiz kaldılar ama hiç merak etmediler. Evlilik aşkı öldürür derler ya ona benzer bir şeydi bu. Adı konunca aralarında ki elektrik bitmişti. O kadar ki Süleyman Halime’ ye rahatlıkla eski kız arkadaşını görmeye gideceğini bile rahatça söyler olmuştu. Nihayetinde ikisi de mutsuzdu, başka insanlarla bir araya gelmekten çekinmez olmuşlardı ve yollarını ayırmaya karar verdiler.
Dostta kalmadılar ama düşmanda olmadılar. Her sabah neşeyle selamlaştılar. Bir akşam Evde Halime evinde uykusundayken, çalan telefonun sesiyle zıpladı. Arayan Süleyman’dı, şaşırmıştı Halime. Birlikteyken bile [Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] Süleyman bu gün bu saatte neden arıyordu ? Kesin bir sorun vardı.
“Hayırdır,” diyerek açtı Halime telefonu,
0;Kötüyüm,” diyordu Süleyman, “sokağın başındayım gelebilir misin ?”
Tüm ev ahalisi uyuyordu, gecenin o saatinde dışarı çıktığı anlaşılırsa büyük çıngar çıkardı, ama gitmek için de çıldırıyordu Halime. Tüm cesaretini topladı ve parmak uçlarında çıktı evden. Sokağın başına geldiğinde Süleyman’ın yüzü gözü mosmor, dudağı kanıyordu kavga etmişti. Panikle, korkuyla sadece sarıldı Halime Süleyman’a. İşte o an ikisininde kaderinin baştan yazıldığı andı. O sarılma çok şey değiştirmişti hayatlarında. Birbirlerine nasıl güvendiklerini gördüler önce. Birbirleri için nasıl kıymetli olduklarını.
Sonra aşık oldular.
Deli gibi sevdiler.
Çok sevdiler.
Her gecen gün artarak devam ediyordu aşkları, birbirleri olmadan nefes alamaz hale geldiler. Aşkın- sevginin çok çok ötesindeydi yaşadıkları
İki yıl muhteşem bir aşktan sonra Süleyman’ın annesinden sonun başlangıcı olan cümle geldi, “kızım biz seni çok seviyoruz, hadi artık koyalım bunun adını, gelelim ailende isteyelim seni.”
Bu teklifi duymak Elbette Halime’yi havalara uçurmuştu ama annesinden değilde Süleyman’dan duymak isterdi tabiki. Yinede uça uça eve gitti. Annesine babasına birisini sevdiğini ama boş bir durum olmadığını ailesinin tanışmaya gelmek istediğini anlatacaktı. Her şey çok güzeldi, taa ki babası memleketlerini sorana kadar. Çok büyük bir sorun vardı aralarında, [Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]. Koskoca bir aşk, bir babanın tek kelimesiyle yok olup gitmeye mahkum edilmişti.
– ASLA…
Çok ağladılar, yıkıldılar ama direnemediler. Ayrıldılar..
Hayatlarına çok uzun zaman kimse girmedi, birbilerini hiç unutmadılar.
Yıllar yıllar sonra evlendi Halime. Düğünde imzasını atarken gözleri resmini çekmek isteyen fotoğrafçıda değil, Süleyman gelip beni burdan alır mı? diye soran gözlerle kapıdaydı.
Gelmedi.
Halime evlendi..
Sonradan öğrendi ki Süleyman da evlendi…
Şimdi sorarım size; Kavuşamayınca adı aşk mı oluyordu ?