Sevgi ruha aittir

Sevgiden söz ettiğimiz zaman, kastetttiğimiz şey his ya da duygu değildir. Sevgi ruha aittir ve siz onunla, sizinle kardeş olan kişinin ruhunu tanırsınız.
Hepimiz tek bir basit hayati gerçeği öğrenmek zorundayız, birbirimizi sevmeyi, hayatı sevmeyi, dünyanın eseri olan her şeyi sevmeyi ve bu tükenmez ve ebedi sevgi ve barış ruhunun bilincinde olarak yaşamayı ve nefes almayı ve hatta, zamanı gelince, ölmeyi. Tanrı alçak gönüllü ve kalbi temiz olanlara, karmaşık olmayan yollarla gelir.

Sevgi iç ışığın büyümesine yardım eder ve ıstıraplı şartlara karşı ruhun gösterdiği doğru tepki de, bu ışığın daha parlak olmasını sağlar.
Her sorunu ruhsal kanunun ışığı altında, sevgi ışığı altında görmeyi öğrenmeliyiz.
Işık bünyede yer ettikten sonra sevgi kalbinin uyanmasına sıra gelir. Nefsin küllerinden, saf sevginin altın kalbi yükselir. Kendisine ait olanı arayan değil, hayata evrensel olarak veren bir sevgi. Bu, yolun bir sonraki adımıdır.

Sevginin şifa verici ve rahatlatıcı gücünü hissettiğimiz anda sevginin başka bir ruha yardım etme gücünü bilmiş oluruz.
Dış görünüşe bakarak, başka birinin hareketleri arkasında yatan güdülerin neler olduğunu saptamak imkansızdır.
Bedensel, zihinsel ve hatta ruhsal arzuların fedasını zamanla kabulleniriz. Ruhsal arzuları da ekledik çünkü bu yol bir ustura kadar keskindir, cazibeleri o denli incedir ki, ancak amacı saf tutmak ve ruhsal ışığın sürekli yanmasını sağlamakla ayaklarımızı sağlam basabiliriz. Nefsimizden gelen dürtüler yol boyunca zaman zaman baş gösterip bizi cezbedecektir. Merdivenin en üst basamağına çıktığımızda bile, bir hata yapıp düşebiliriz ve sonra merdiveni yeniden tırmanmamız gerekir.