Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Ortaçağ Filozoflarında Metafiziğin (Fizikötesi) Özellikleri Nedir?

Hristiyanlığın gelişmesiyle, Orta Çağ’da dinsel etki alanına giren metafiziğin ana sorunu Tanrı’ydı. Tanrı’nın varlığını kanıtlamak için çeşitli usavurmalar geliştirilirken, Tanrı ile dünya arasındaki ilişkiler (yaratılış, zamanın başlangıcı, Tanrı’nın dünya içinde varlığı vb.) metafiziğin başlıca konuları oldu. Böylece Orta Çağ’da metafizik teoloji ile eş sayıldı.
Metafiziğin temel ögeleri Antik Çağ’da belirmiş ve saptanmış bulunuyordu. Bunlar değişmezlik, devimsizlik, tanrılık, deney dışılık, salt düşünceyle kavranırlık, mantıksallık gibi parçalardı. Yoğun bir tanrısallığın egemen olduğu Orta Çağ düşüncesi, teolojiyi kolaylıkla bu temeller üstüne oturtabilmiştir. Nitekim de öyle olmuş ve metafizik deyimi teoloji ile anlamdaş kılınmıştır.

Orta Çağ’da felsefe deyimi de bu anlamdaşlığa katılmıştır. Çünkü bu çağda felsefenin konusu bütünüyle metafizik, eş deyişle Aristoteles’in ilk felsefe adını verdiği kitaplarda -ki bu kitaplara daha sonradan metafizik adı verilmiştir- işlediği konulardır. Ne var ki metafizikle gerek felsefe gerek teoloji arasında önemli yöntem farkları vardır.

Metafizik dünya görüşü dünya çapında etkili olan büyük gücüne Orta Çağ skolastik Hristiyan düşüncesinde erişmiştir. Orta Çağ egemenliği tümüyle Hristiyan kilisesinin elindedir. Hristiyan kilisesine göre dinsel dogmaların dışında hiçbir bilim yoktur, tek gerçek dinsel dogmalardır. Bu alanda felsefe yapmak, dinsel dogmaları açıklamaya ve doğruluklarını tanıtlamaya ve empoze etmeye çalışmaktan ibarettir. Birçok aydın düşünceleri kapsadığı halde Orta Çağ’a karanlık çağ adı verilmesinin nedeni budur.

KAYNAK: FELSEFE TARİHİ KİTABI