Yunanlıların Aphrodite, LAtinlerin Venüs dedikleri Ölmezlerin en güzeli; aşk ve güzellik Tanrıçası önceleri Işık İlahesi sayılırdı. Bu hal, yani onun ışık Tanrıçası telakki edilmesi, yalnız onun, gökyüzünde çeşit çeşit ihtişamlarla kendisini göstermesinden ötürü değildi. Işık, yeryüzünde de hayatın ve çoğalmanın başlıca sebebiydi. Gerçekten gökyüzünün açıklığı, sükunet ve tatlılığı içinde yeryüzü yayılan Tanrısal ışık olmasaydı, rengini tanyerinin kızıllığından alan güller açar mıydı? Eğer ışık olmasaydı, ilkbaharlarda ağaçlara su yürüyerek, ormanların sık saçları yeniden biter miydi? Eğer ışık olmasaydı, hayat olur muydu?

Yalnız yeryüzünün değil, gökyüzünün güzellikleri de hep ışıktan gelmektedir. Işık olmasaydı, pembe yüzlü şafak olmayacaktı, insanın içine rahatlık döken, ruhu avutan bulutsuz gökyüzünün letafeti bulunmayacaktı. Işık olmasaydı, batı kızıl renklere boyanmayacak, denizler yanmayacak, ufuklar tutuşmayacaktı. Işık olmasaydı, geceleyin yıldızlar bize göz kırpmayacaklar ve semanın derinliklerinde parlamayacaklardı. İşte, yeryüzünün ve gökyüzünün bütün ihtişamına ve güzelliğine ışık sebep olduğu için zamanla Işık İlahesi Güzellik Tanrıçası oldu.

Güzel olan her şeyi, aşk ilham etmez mi; güzellerin güzeli olan, Aphrodite de bu yüzden yalnız Güzellik Tanrıçası değil, aynı zamanda Aşk Tanrıçası oldu.