| |
|
| 28 Ekim 2010 18:22 | |
| Wick | Huzur denen şeyin yokluğu. Bir kadın düşün; gecen ile gündüzün, hayalin ve gerçeğin. Kolaydır betimlemek gerçeği. İnan çok sevdim, değer verende bendim. Gururunu düşünmeden ezip, geçenler değil. Yaptığın oldu mu? Arkana bakmadan gittiğin günden beri huzur denen şeyin yokluğu, canımı acıtır oldu çok, düşünüyorum da bu kaçıncı gün komaya soktuğum. Dinlemeye gerek duymadığın bu sözleri, inan dön diye değil, bil diye yazıyorum. Hatırla sadece bir an olsa da hatırla, benim her anım geçiyor bir anım fazla değil, bende yoruldum hem de çok yoruldum, lütfen çıkın karşıma, her rüyanı yazma deyin. Ne kadar zormuş, severken ayrı kalmak ve ne kadar zormuş uzaktayken aynı kalmak. Umutla yat, kalk dışında birşey gelmez elden, istemezdim böyle olsun kaderimmiş ezelden. Sana sorarsan masumduk ikimiz, olanlara karşı bak sustu dilimiz, ben ne kadar konuşsam da sana anlatamadım, hata yaptık sanırım, alttan alsaydı birimiz. Görünen o ki suçluyum her daim, seninle güzel gelirdi inan hüzün her daim, dalıp giderdim gözlerine baktığımda, tek adresime olurdu karaya vurduğum sahil. Ve düşün, yerime kendini koy bakalım, taşı isterdim en az senin kadar soy adımı, sormadım kimseye hayatı öğrendiğinle kal, hiç kimseye güvenmedim sana güvendiğim kadar. Al kalbimi yanında taşı, benim gözlerimde dahi sen varsın sevgilim. Yolunu beklerim hep umutla, gelmesen de sendeyim, sensizim ve aynalar şahidim. |
