| |
|
| 20 Mayıs 2011 09:17 | |
| Sihir | Vakit geldi. Artık söyleyecek birşeyin kalmadığını düşünüyorum. Artık gitmenin vaktidir sen tarafından ya da ben tarafından. Üzülmenin vakti değildir şimdi, şimdi birkaç damla gözyaşının ama kendine rağmen,sevgine rağmen her sabaha güzel birgün diye uyanmanın vaktidir. Birkaç gün nefret etmelidir ben senden,sense benden. Görünce telaşlanmalı, olmadığında ise yanında olmasını istemelidir. Kaybedilen herşey gibi ortaya dökülürüz biz. Anılarımız masanın üstünde kalmıştır, sevdiğin şarkıları cebime koymuşum,her an biri dilimde. sevdiğim her şeyi ise sana vermişimdir,kendinde dahil. En zoruda budur,seni sana geri vermek, artık tek başına uyanmak, düşünerek uyanmak,sensiz basmak sabah ayaklarımı yere. Zor olacaktır kahvemden bir yudum aldıktan sonra senin kokunu duymamak, ilk sana mutluluk dilememek, zordur. Artık gitmenin vaktidir,son birkaç saat daha yüzünü görmek için saatlerim var şimdi, önceden sonsuz sevgiyi anlatırken birbirimize. Birkaç saatim var belki son kez sevmek için,sana sarılmak belki seninle son kez sevişmek için. Ama durduruyor bu gidiş vakti bizleri, ayrı odalarda topluyoruz valizlerimizi, anılarımız masanın üstünde,kahvemin tam yanında. Ne onun kokusu var burnumda,ne senin kokun. Ama sen içimde. Nereye gitsem,nerede ölsem sen içimde,sen iliklerimde. Kime günaydın desem dileğim sana, kime seviyorum desem sözlerim sana, kime dert yansam sitemim sadece sana, ve söyleyemediğim herşey birtek senin için. Sana neler öğrettiğimi düşündüm. İlk tanıştığımızda tavla oynamayı,sonra sevmeyi sonra kendimi öğrettim sana. Bir kahveyi sevdiremedim sana sevgilim, birde yalan söylemeyi öğretemedim. Hala beceremiyorsun,hala ağzına inat gözlerin susmuyor. Korkuyorum,ne yapacaksın ben yokken sevgilim ? Bana neleri öğretmişsin ki, sabretmeyi öğrendim senden,herşeyin kolay olamayacağını. İnsanın kendini durduramadığını, ama herşeye rağmen yaşamaya çalışmayı öğrendim. Yalnız korkmayı öğretemedin bana sen sevgilim, senden korkmayı,senin benden korktuğun gibi kendimden korkmayı,hayattan korkmayı,korkmayı.. Veda etmeyi öğretemedin birde, şimdi oturmuş dizelere döküyorum içimizi. İçimizi. Ellerim benimle ve sen içimdesin, son birkaç saat daha sadece. Artık gitme vaktidir,sabrederek korkarak ve biraz ağlayarak gitmenin vaktidir. Artık vaktidir, bu yolculukta bir kahve içmenin. |
