| |
|
| 13 Ocak 2012 11:52 | |
| Düş | Fantastik Düş Kırıkları * Gerçeğe düşüyorsa gölgeleri Rüyalar da gerçek değil midir ki? 139 yıl önce uyandım uykulardan Çocuk kahkahaları ve doğurgan odalara Bölünmüş eski bir evden Yükselen dumanlarla... Üzerime tepelenen bu ölü toprakları Ölünce gider mi ki?.. Hepsi geçer... Her şey geçer... Geçmenin geçerliliği bile çok çabuk geçer Beni bekleme zaman... Gelmeyeceğim. Aslında her bir anda Aralanmış zincirlerden bir perde Yarı hayat yarı ölüm bir arafa salar beni. Bir ayağım sol yanda Uçuşan kristallere takılır Beni özleme zaman Ardından gelirsem eğer bir yanım öksüz kalır Hayatın suratının bir tarafı hep buzdan Üşümemiz de bundan Üşütmemiz de bundan Alıngan bir ufka döner ışıldayan yanını Uzanan bütün elleri reddetmesi hep bundan Gözleri yaşlanmış en çok kadının Fersiz sokak lambaları gibi tozlanmış Ağlamış ağlamış da Yıkayamamış Beni bekleme zaman Hayat denen bu şımarık çağanın Hiçbir nazını ve asla çekmeyeceğim. Kırıklara basa basa yürüyoruz ve artık Üç kere indirdiğimiz çizmelerden taşan kana Kızıl karanfilleri koklar gibi Eğilip eğilip de ta ayaklarına kadar Unutkanlıklarla dolu saydam kadehlerinden Tek damla su bile içmeyeceğim Beni bekleme zaman Gelmeyeceğim II Sureti gökyüzünde Taç yaprakları gibiydim Bilseniz neler gördüm... nerelerde biçildim.. Köklerime indiğinde kanlı göz pınarlarım Milyonlarca ölü çocuk sesini Kendi sesimin her bir tutamıyla bir ördüm Bunlu bunsuz sorular tutuşturdum bütün dal uçlarıma Bir yabani adam gibi traşsız ve biraz hayvan Sonradan budadığım dal uçlarıma.. Gökyüzü kızıl bir çanak Gök yüzü kan potası Kendi kökümde dindim Sindim kendi köküme Ölü toprağından olma dört duvar üzerime... Hep üzerime... Kıracak en ağır balyoz, Duvara değil yüreğe Hep en yüreğe... Dizelerimin altında tozdan başka bir şey yok Dizlerimin altın tozlarınıysa Üfleyip gidiyorum Yüzünü yüzüme çevir ey hayat Senle konuşuyorum! |
