| |
|
| 05 Mayıs 2012 23:07 | |
| Rüzgar | Diyaloğumuzdan Kalan Monolog... Adam, ‘beni boş ver' dedi Kadın, O zaman her şey biter hiçlenir her şey Ve tat vermez hiçbir şey demek istedi Ama sustu Çünkü kalbi acıyordu Anlatmaktan yorgundu Uçurmalarımı vuruyor bu ince sizi Gözlerimden alma ömrüme hediye olan Mavi rüyamı Oluyordu içinin yakarışı! Adam kendi yolculuğunda kayboluyordu Ve bir şiir lafı açmak istercesine dudaklarıma dökülüyordu Ama onlar susuyordu... Er geç kopacak şiirlerimin dizginleri Ve adını yazacak şah damarının Sağır sultan duyacak Yakup adını okuyacak satırlarında Gözlerine ‘sen' sürülecek Yusuf'un gömleğinden önce Yezit insafa gelecek hasretinden Ve kimse fail olmayacak kimsenin ölümünden Tek mevzu sen olacaksın dillere Bir sen yazılacaksın gönüllere Ömrüm yettikçe seni dizeleyeceğim her şiirimde. Sen yalnızlığına yürürken Benim kalabalıklarım utanacak seslerimden Ağrılarımın hiçbir lügatte ismi bulunmayacak Ve bu düşe senden başkası yakışmayacak Belki hiçbir acım hiçbir hasretim son bulmayacak Ama susmayacağım... Şimdi kısa cümleler kuruyorum Ve özetinden yaşıyorum hayatı Bütün çeşmeleri açık bıraktım Kalabalık sesler duymak istiyorum Tenimden soymalıyım yalnızlıklarımı ... Duvarlarıma çarpan sesinden sonra Evcil acılar biriktirmeliyim yabani mutluluklarıma Uzun uzun bakmalıyım aynalarıma Şartlı tahliye olmalıyım yaşamın gün batımlarında Herhangi bir sokağın kalabalık kaldırımlarında Yalnız yürüyen bir çocuğu tutup Alnından öpmeliyim Gözlerini sana benzetmeli Elleriyle gözlerimi silmeliyim Sonra Sükûnetine bir ses bırakıp kendi duvarlarıma Kendi siluetimi monte etmeliyim Ve Kimseyi sevmemeliyim! Eski bir plakta bir kırkbeşlik çalıp Yeni jenerasyon sevenlerden ayırt etmeliyim kendimi Sonra kuşanıp geceyi sözlerinin tekrarına başlamalıyım Ellerinden hüküm giymiş avuçlarımla Şakaklarıma sesini b/ asmalıyım Ve uyurken seni unutmalı... Sabahıma düşünmek yeni bir sen bırakmalıyım. ( Apar topar kendimi topladım. Senden sonra kendime geldiğimde anladım / ben o gün nefesimi sende bırakmışım ! ) |
