| |
|
| 16 Şubat 2009 16:22 | |
| Süslü | Silemiyorsan Karala Saçmalığı Son günlerde internette dolaşan en çarpıcı laflardan biri "silemiyorsan karala" Yani sevgilinden mi ayrıldın bir arkadaşınla aran mı açıldı ve sen ne yaptıysan onu unutamıyor musun o zaman karalayacaksın. Onu etrafındakilere öyle bir kötüleyeceksin ki bidaha istesen de onunla yanyana gelemeyeceksin. Ve bu sayede onu unutman kolaylaşacak çünkü artık etrafındakiler sizi yanyana gördüklerinde sana çok da iyi bakmayacaklar ve sen bir nevi kendi ellerinle yarattığın bu çevresel baskılardan korktuğun için bidaha o kişiyle yanyana gelmek istemeyeceksin... Peki ama neden???? Öyle yada böyle geçmişinde yeri olan birini karalamak aynı zamanda beraber geçirdiğin günleri yani kendi ömrünün de bir kısmını karalamak değil midir?? Diyelimki sevgilinden ayrıldın ve onu karaladın sormazlar mı adama daha düne kadar çok seviyodun ne oldu diye?? Ne olursa olsun giden gitmiştir ve onu karalamak sadece seni küçültür aslında. Dostunu karalarsın dostluk anlayışın küçülür eski sevgilini karalarsın aşk anlayışın küçülür ve hepsinden önemlisi sen küçülürsün dirhem dirhem... Birini unutmak için karalamak ne kadar saçmaysa aslında birini unutmaya çalışmak da o kadar saçma... Dünyanın en büyük kötülüğünü bile görmüş olsan unutmaya çalışmak yerine gerçeklerle yüzleşip çözüm yolları üretmek daha doğru değil midir?? Unuttum demek bile hatırlamaktır derler ya sanırım doğru bir söz Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir. Hem neden unutasın ki?? Kendimden örnek veriyim yıllarca beraber olduğum insandan ayrıldım. Peki unuttum mu HAYIR!! Unutabilirmiyim? HAYIR!! O halde unutmaya çalışmak yerine onunla geçen güzel günleri tatlı birer anı olarak hafızamızda tutmak ve yaşanmış şeylere saygı göstermek en iyisi değil mi? Unutmak yerine unutmamak daha mantıklı değil mi? Yaşanan olumsuzluklardan gereken dersleri çıkarmak ve artık o konuyu açılmamak üzere kapatmak yapılabilecek en mantıklı iş aslında... Çünkü unutmaya çalıştıkca veya karaladıkca içimizdeki kin artacak ve o kin yüzünden mantıklı düşünemez olacağız ve sonunda yine kaybeden biz olacağız... Öyleyse boşverin unutmayı karalamayı siz işinize bakın... İlahi adalet o kadar sarsılmaz bir dengededir ki eğer gerçekten unutulması gereken biriyse unutturur karalanması gereken biriyse kendiliğinden karalanır sizin özel bir çaba sarfetmenize gerek kalmadan... Yaşadığımız acılar sıkıntılar üzüntüler sevinçler her biri birer yaşam tecrübesidir. Nasılki bir çelik dövülerek ateşlerde yakılarak işlenip kılıç oluyorsa bizlerde hayatın ocaklarında yakılarak dövülerek kılıç olmayı bekleyen birer çeliğiz aslında... Tek farkımız kimisi ilk darbede pes eder ve kaybeder kimisi her darbede biraz daha güçlendiği bilincine ulaşır ve pes etmez ve sonunda mutlaka kılıç olur. Pes etmeyenlerden olmanız dileğiyle.... Alintidir |
