| |
|
| 02 Nisan 2011 15:22 | |
| Hesna | Asıl Eksiklik Asıl eksiklik çareyi baskasında aramaktı. Hayatın matematigi farklı; iki yarımı toplayınca bir etmiyor. İnsan tek basına mutsuzsa baska biriyle de mutlu olamıyor. Önce yalnızdık... 9 ay boyunca karanlık bir yerde dısarı çıkmayı bekledik ve dünyaya ağlayarak geldik. Pişman gibiydik. ...Ya da mecburen gelmiş gibi. Biraz büyüdükten sonra kendimizi bildigimiz anda içimizi kemiren kalbimizi kurcalayan o tuhaf duyguyu hissettik bir yerde bir eksik var. Korktuk. "Bunun sebebi ne?" diye sorduk kendimize. Cevabı yapıştırdık: "Demek ki sahip olmadıgımız bir seyler var. O yüzden eksiklik hissediyoruz." Peki neye sahip olmamız gerekiyor? Çocukken "yaşımız küçük" diye düşündük. Her istedigimizi yapamıyoruz. Kurallar yasaklar var. Büyüyünce her şey yoluna girecek. Büyüdük? Bir sey degişmedi. Yine huzursuzduk. İçimizden bir ses aynı sözcükleri fısıldıyordu: "Bir eksik var." Kafamız karıştı. Nasıl kurtulacağız bu iğrenç duygudan? Nasıl geçecek bu? Aklımıza yeni cevaplar geldi: Okulu bitirince geçecek. İşe girince geçecek. Para kazanınca geçecek. Tatile gidince geçecek. Okulu bitirdik. Diploma aldık. İşe girdik. Kartvizit aldık. Çalıştık. Para kazandık. Taşındık. Araba aldık. Seviştik. Eve eşyalar aldık. Tatile gittik. Dans ettik. Terfi ettik. Kartviziti degistirdik. Daha çok çalıştık. Daha çok para kazandık. İçki içtik. İlaç içtik. Geçmedi. "Bir yerde bir eksik var" hissi hala orada duruyordu. Bu sefer de "Sevgilimiz olunca geçecek" dedik. "Yalnızlıgımız sona erince bu illetten kurtulacağız." Beklemeye basladık. Derken biri çıktı karsımıza. Aşık olduk. Ve anında başka biri olduk. Daha güçlü daha güzel daha akıllı biri. Hesap cüzdanları kartvizitler hatta ilaçlar bile böyle hissetmemizi sağlamamıştı. Sevgilimizin gözlerinde daha önce bize verilmemiş kadar büyük sevgi ve hayranlık gördük. Sevgilimizin gözlerinde Tanrı' yı gördük. Işığı gördük. "Tünelin ucundaki ışık bu olmalı" diye düsündük "kurtulduk." Sonra bir gün daha dün bize deli gibi aşık olan insan çekip gidiverdi. Ya da artik eskisi gibi sevmedigini söyledi. Ya da baska birine aşık oldugunu söyledi. Ya da daha kötüsü baska birine aşık oldu ama söylemedi. Telefonu açmamasından elimizi tutmamasindan sevişmemesine bahane bulmak zorunda kalmamak için biz uyuduktan sonra yataga gelmesinden anladık bir terslik oldugunu. Belki de sevmekten vazgeçen veya terk eden sevgilimiz degildi bizdik. Fark etmez. Sonuçta aşk bitti. Simdi her yer bomboş. Simdi tekrar yalnızız. Basladığımız yere döndük. Yıllarca ugraştık eksigin ne oldugunu bulamadık. Halbuki her şeyi denedik her yere baktık. Öyle mi? Bakmadığımız bir yer kaldı. İçimize bakmadık. Eksik parçayı dışarıda aradık ama içimizde saklı olabilecegini akıl etmedik. Birilerini sevdik birileri bizi sevsin diye ugraştık ama kendimizi sevmedik. Şaşıracak bir sey yok tabi ki sevmedik. Kendimizi sevsek bu kadar koşturur muyduk? Canımız yanmasın diye duvarların ardına saklanır mıydık? Kendimizi boş sanıp doldurmaya uğraşır mıydık? Terk edilmekten korkar mıydık? Asil eksiklik eksik oldugumuzu düşünmekti. Asıl eksiklik çareyi başkasında aramaktı. Hayatın matematigi farklı; iki yarımım toplayınca bir etmiyor. İnsan tek basına mutsuzsa baska biriyle de mutlu olamıyor. "Herkes beni sevsin" diye ugrasınca kimse gerçekten sevmiyor herkes sevgisine şart koyuyor sınır koyuyor. Oysa "kendime duydugum sevgi bana yeter" diye düşününce kendimizi olduğumuz gibi kabullenince yarım tamamlanıyor. Her şey bir oluyor. İşte o zaman perde aralanıyor. Acı diniyor. İşte o zaman baska 'bir' iyle bir araya gelerek hesabın kitabın korkunun kaygının hüküm sürdüğü sahte bir sevgi yerine gerçek bir sevgi yaratılabiliyor. ~Asıl Eksiklik & Can Dündar [FLASH]http://s1.directupload.net/images/110402/6cmbojfs.swf[/FLASH] |
