| |
|
| 04 Haziran 2011 18:18 | |
| Hayat | Cevap: Virginia Woolf * Sözleri "Bir kadının yazabilmesi için parası ve kendine ait bir odası olması gerekir", der kitabında. Kendini evinin yakınındaki nehire bırakmadan önce iki mektup bırakmıştır. En üstteki ilk mektubu diğeri ise ikinci mektubu eşi Leonard Woolf'a yazılmıştır. Dünya edebiyatında Anarko Feminizm öncülerinden birisidir ve lezbiyendir kendileri. Çocukken yaşadığı cinsel tacizler yüzünden bilinç altı dünyası kararmış ve psikolojik sorunlar yaşayarak, yaşama sancısına son vermiştir. Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir. Cesedini yaktırdıktan sonra küllerini Monks house'daki bahçeye, büyük karaağaçlardan birinin altına gömdürdü. Mezar taşındaki yazıtlar : "Beneath this tree are buried the ashes of Virginia Woolf." "Virginia Woolf'un külleri bu ağacın yanında gömüldü." "Kendimi sana doğru savuracağım, yenilmeksizin ve boyun eğmeden, ey ölüm!" |
| 04 Haziran 2011 16:53 | |
| Aze | Virginia Woolf * Sözleri ‘Yaşamak neden böyle içler acısı, neden bir uçurumun yanıbaşından geçen daracık bir yol gibi’ "Siz duygularınızın kölesisiniz herkes gibi. Ama size hükmeden bu duyguları tanıyamaz, ne zaman, nerede, nasıl ortaya çıkacağını bilemezsiniz. Bir aşk, bir öfke, çıldırıcı bir kıskançlık, dayanılmaz bir özlem, bazen karanlıkların içinden çıkıp sizi esir alabilir. Bazen bir başka insan için kendinizden vazgeçebilirsiniz.bazen öfkeyle kamaşır içiniz. Yitirmenin ne olduğunu biliyorum. Yaşadığımız aşklar hayatımızı değiştiriyor. Yapılan hatalarda değişen hayatı bir kez daha değiştiriyor. Savruluyoruz... hayata ne ile başlarsan başla elinde çok az şey kalıyor. Gurur ve aptallık. Kaç kez yaşadığımız anın değerini bilmediğimiz için geleceği reddetmişizdir, kaç kez kıymetini anlayamadığımız bir anda yaşadığımızdan çok parlak olabilecek bir geleceği elimizden kaçırmışız. Hayata neyle başlarsan başla elinde çok az şey kalıyor. Gurur ve aptallık. halbuki her şeyi istemiştik di mi..?" ''canım, yeniden delirmek üzere olduğuma eminim. o korkunç dönemlerden birine daha göğüs gerebileceğimizi sanmıyorum. ve bu sefer toparlanamayacağım da... sesler duymaya başladım.dikkatimi bir şey üzerinde toparlayamıyorum. ben de yapılabileceklerin en iyisi gibi görünen şeyi yapıyorum. sen bana mümkün olan en büyük mutluluğu verdin. birisi başkası için ne yapabilirse hepsini yaptın. sanmam ki başka iki kişi bizden mutlu olmuş olsun,bu korkunç hastalık gelene kadar. artık onunla mücadele edemiyorum.hayatını zehir ettiğimi biliyorum.ben olmasam çalışabilirdin. ve biliyorum ki çalışacaksın,görüyorsun ya bunu bile doğru dürüst yazamıyorum,okuyamıyorum. söylemek istediğim şey şu;hayatımın bütün mutluluğunu sana borçluyum. bana karşı hep sabır gösterdin ve inanılmayacak kadar iyiydin. bunusöylemek istiyorum,bunu herkes biliyor. biri beni kurtarabilseydi eğer,o sen olurdun. senin iyiliğinin kesinliği dışında her şey benden gitti artık. hayatını daha fazla zehir edemem. sanmıyorum ki başka iki kişi bizim olduğumuz kadar mutlu olabilsin.'' 'bir başka yaşam olmalı diye düşündü, kızgınlıkla yeniden koltuğuna gömülerek. düşlerde değil; burada ve şimdi. bu odada, yaşayan insanlarla birlikte. saçları geriye uçuşarak bir uçurumun kıyısında duruyormuş duygusuna kapıldı; tam o anda elinden kaçırdığı bir şeyi yakalamak üzereydi. bir başka yaşam olmalı, şimdi, burada, diye yineledi. bu yaşam çok kısa, çok kırık dökük. hiçbir şey bilmiyoruz, kendimiz hakkında bile. yalnızca daha yeni başlıyoruz diye düşündü, anlamaya, orasından, burasından. tıpkı kulağının üstünde rose'un yaptığı gibi, kucağında ellerini boru gibi yaptı. içleri boş, boru gibi tuttu ellerini; şu anı içinde kapatmak istediğini duydu; onu orada kalıcı yapmayı; onu daha doldurmayı geçmişle, şimdiyle, gelecekle, pırıl pırıl, anlayışla derinleşmiş, bütünlenmiş parlayana dek...' |
