”Hastalık, içimdeki melankoliyi ve anlamsızlık duygusunu tuhaf bir şekilde derinleştiriyor. Zor dizginlenen ve zaten kozasından fırlamak için fırsat kollayan, kuluçkaya yatmış ne kadar kötücül duygu varsa içimde hepsi ayaklanıyor. Böyle zamanlarda hiçbir şeye, ama hiçbir şeye karşı gerçek bir istek duyamıyorum. Gece, karanlık, kesif bir umutsuzluk ve yalnızlık duygusu peşimi bırakmıyor. İçimde manasız bir öfke var. Muhatabı belli olmayan.”

Bir gün herkes eski fotoğraflara bakıp üzülecek.

"Anılara sonuna kadar sadık kalacağım, ama insanlara asla."

Çünkü biz biraz da kaybettiklerimiziz.

Yataklar sanki sadece ağlamak için var.