[PySSyCaT]

Ormanda yavaş yavaş gezinen salyangoz kabuğunu hiç sevmezmiş. Etrafındaki uçuşan kelebeklere, rengarenk çiçeklere bakar ve:

— Ah ne olurdu benim de şöyle renkli bir kabuğum olsaydı, dermiş.

Bir gün yine yüksek sesle düşünüyormuş. Söylediklerini kelebek duymuş demiş ki:

— Sevgili salyangoz. Madem daha renkli bir kabuk istiyorsun, beni dinle. Kabuğunu boyatabiliriz. Bunu yapsa yapsa uğurböceği yapar.

Salyangoz çok sevinmiş.

— Ne duruyoruz? Hadi hemen gidelim, demiş.

Birlikte uğurböceğine gitmişler. Durumu anlatmışlar. Uğurböceği de salyangozun kabuğunu bir güzel boyamış. Salyangoz artık çok mutluymuş.

— Teşekkürler uğurböceği, demiş. Ne kadar mutluyum bilemezsin.

İşte o sırada yağmur yağmaya başlamış. Kelebek ve uğurböceği ne yapacağını bilememiş. Bir çiçeğin yapraklarının altına saklanmışlar. Salyangoz ise hemen evine girmiş. Evi onu yağmurdan korumuş.

İşte o zaman salyangoz yaptığından utanmış. Kabuğunun değerini anlamış. Zaten yaptırdığı boyalar da yağmurla akıp gitmiş. Bundan kendine bir pay çıkarmış. Halinden mutlu olmayı öğrenmiş. Üstelik böylece kendine daha mutlu hissetmiş.



aLinti..