IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

Bir zamanlar İsfahan’ın kraliyet şehrinde, genç kızı ile birlikte yaşayan yaşlı bir oduncu vardı. Her gün, oduncu, odun çalılarını toplamak için ormana çıkardı sonra da onları pazarda satardı. Bu şekilde, ikisi için zar zor yetecek parayı kazanabiliyordu.
Bir sabah, oduncunun kızı dedi ki, “Baba, her zaman aynı yemekleri yiyoruz. Sadece bir kez, farklı yemekler yemek güzel olurdu. Bize biraz kek alabilir misin?”
“Sanırım alabilirim, canım kızım” dedi oduncu. “Bugün biraz odun toplayacağım.”
Böylece oduncu o gün daha fazla çalı toplamak çok yürüdü. Ama bu istediğinden daha uzun sürdü.
Odunla geri döndüğü zaman, karanlık çökmüştü. Pazara gitmek için saat çok geç olmuştu. Dahası, evine ulaştığında, kızının yatağa gittiğini gördü.
Kapıyı çaldı ama cevap yoktu. Bu yüzden dışarıda uyumak zorunda kaldı.
Ertesi sabah oduncu hava hala karanlıkken uyandı. Kendisine şöyle dedi “şu an dışarı çıkıp başka bir tahta yükü alabilirim. Sonra iki katı kadar satabilirim ve daha da fazla kek alabilirim.”
Böylece yükünü bıraktı ve daha fazla çalılık toplamak için geri döndü. Ama yine de bu, istediğinden daha uzun sürdü ve geri döndüğünde, hava yine karanlıktı ve kapı civatalıydı. Böylece yine kapıda uyumak zorunda kaldı.
Şafaktan önce bir kez daha uyandı. “Bir gün israf etmenin bir anlamı yok, dedi. Bir daha büyük yük için geri döneceğim. Kaç tane pasta yapacağız o zaman!”
Ama yine de çok uzun sürdü, ve yine geri döndüğünde kapı civatalıydı.
Oduncu kapıya gitti ve ağladı. O esnada “Neyin var yaşlı adam?” dedi biri.
Oduncu uzun yeşil bir elbise giyen bir derviş gördü.
“Kutsal efendim, üç gün boyunca dikenli çalıları toplamak için dışarı çıktım ve üç gün boyunca çok geç geldiğim için eve giremedim. Ve tüm bunlar olurken, hiçbir şey yemedim.”
“Bu gece nedir?”
Oduncu “cuma günü, tabii ki” dedi.

“Doğru. Kutsal günümüzün arifesi. Ve bu Mushkil Gusha’nın zamanı.”
“Mushkil Gusha?” diye sordu oduncu.
“Bu doğru” dedi, yaşlı adam.
Kutsal adam, kesesinden biraz közlenmiş nohut ve kuru üzüm aldı ve onları oduncuya teslim etti. “İşte, bunları benimle paylaş” dedi.
“Teşekkürler bayım!”
“Mushkil Gusha zaten size yardım ediyor. İyi bir servetin devam etmesini istiyorsan, yapman gereken şey: Her cuma günü, ihtiyacı olan birini bul. Sonra sahip olduklarınızı paylaşın ve Mushkil Gusha’nın bir hikayesini anlatın. Bu sayede ikinize de yardım edersiniz.”
Ve bununla birlikte, kutsal adam kayboldu.
Oduncu boş yere baktığında, evinin kapısını açık olarak gördü.
“Baba, neredeydin? Oh, lütfen içeri gel! Çok endişelendim!” dedi kızı.
Birkaç gün geçti, odun kesicisi ve kızı ise odununu sattıktan sonra aldıkları pek çok kekin tadını çıkardılar. Sonra bir sabah, oduncu çöllere gittiğinde ve kızı ev işlerini bitirdiğinde, halka açık bir parkta yürümeye karar verdi.
Yanında bir taşıt durduğunda geniş bir yolda geziniyordu.
“Ne tatlı küçük kız!” dedi kraliyetten genç bayan. “Ben kralın kızıyım. Benim elçim olmak ister misin?”
“Evet, majesteleri” dedi kız.
Böylece oduncunun kızı prensesin bir cariyesi oldu. Prensesin ona verdiği armağanlarla, o ve babası oldukça zengin oldu. Güzel bir ev aldı ve artık dik çalılar toplamak zorunda değildi.
Ama bir şekilde dervişin ona ne söylediğini unuttu.
Bir ay geçti. Bir gün prenses, babasının özel bahçelerinden birinde piknik yaptı ve oduncunun kızı tarafından getirildi. Orada küçük bir göl vardı, bu yüzden yüzmeye gitmeye karar verdiler.
Prenses kolyesini çıkardı ve suya bakan bir dalın üzerine astı. Ama sudan çıktığı zaman, hepsini unuttu.

Birkaç gün sonra sarayda prenses kolyesini aradı fakat bulamadı. Oduncu’nun kızına öfkeyle döndü.
“Kolyemi çaldın! Yüzmek için gittiğimizde almış olmalısın!”
“Hayır Majesteleri, bunu yapmam!”
“Sen de bir hırsız ve yalancısın! Senin türünden insanlara ne olduğunu göstereceğim!”
Oduncunun kızı gözyaşları içinde eve koştu. Ama bir saat sonra, askerler kapıya geldi. Oduncuyu tutukladılar ve onu hapishanenin önünde halka açık bir meydana taşıdılar. Sonra ayaklarını kilitlediler ve orada bıraktılar.
Oduncu, yoldan geçenlerin alaylarına katlanmak zorunda kaldı. Yine de bazı insanlar kibardı, hatta ona yiyecek attılar.
O akşam Cuma arifesiydi. Güneş battığında, oduncu, son haftalarda başına gelen her şey üzerine düşünmeye başladı ve ağladı.
“Oh, ne kadar aptal, nankör biri oldum! Derviş, her Cuma arifesinde sahip olduğum şeyi paylaşıp Mushkil Gusha’yı anlatmamı istemedi mi? Bir kere bile yapmadım!”
Tam o anda, odun kesicisi bir paket nohut ve kuru üzüm çıkardı. Gelen bir dilenci çocuğu gördü.
“Genç arkadaş!” dedi oduncu. Size bir hikaye anlatırken lütfen bunları benimle paylaşın.”
Çocuk oturdu ve minnetle teklif edilenleri aldı.

Yediği zaman oduncu, kızının tarihte kek istediği zamandan, bu ana dek her şeyle bilgilendirdi.
“Teşekkürler bayım” dedi çocuk. “Yemeklere ihtiyacım vardı ve hikaye de iyiydi. Umarım mutlu bir sonu vardır.”
Dilenci çocuk yoluna devam etti. Ama zengin bir tüccar onu durdurduğunda sadece bir blok gitmişti.
“Benim tek oğlum! Doğumda çalındığından beri, sol yanağındaki doğum lekesini aradım. Şimdi sonunda seni buldum!”
Ama hikayemizi burada bırakıyorlar.
Ertesi gün prensesin babasının özel bahçesinde bir piknik daha vardı ve yine yüzmek için göle iniyordu. Kolyesinin yansımasını gördüğünde suya adım atmak üzereydi. Ağaca baktı – ve kolyenin kendisi orada asılı duruyordu.
Oduncu kızı onu hiç almamıştı!
Günün sonunda odun kesicisinin suçsuz olduğu anlaşılmıştı ve kızı saraydaydı.
Ve ondan sonraki her Cuma arifesinde, oduncu her zaman ihtiyacı olan birini bulmayı, sahip olduklarını paylaşmayı ve Mushkil Gusha’nın hikayesini anlatmayı unutmadı.

alıntı