Ruminasyonun Teorik Çerçevesi
 

Ruminasyon kavramı psikoloji literatüründe ilk kez depresyon çalışmalarında önem kazanmıştır. Özellikle 1991 yılında Susan Nolen-Hoeksema tarafından geliştirilen Ruminasyon Teorisi (Response Styles Theory), bu kavramın bilimsel anlamda şekillenmesine öncülük etmiştir. Nolen-Hoeksema’ya göre ruminasyon, kişinin olumsuz duygulara verdiği pasif bir tepki biçimidir. Kişi üzüntü veya depresif bir duygu yaşadığında, bunları çözmek yerine zihninde tekrar ederek daha da derinleşir.

Teorik yaklaşımlar;

*) Nolen-Hoeksema’nın Ruminasyon Teorisi: Ruminasyon, depresyonun ortaya çıkışını ve sürmesini açıklayan önemli bir faktördür.

*) Bilişsel-Davranışçı Yaklaşım: Ruminasyonun işlevsiz düşünce kalıplarından kaynaklandığını ve bilişsel yeniden yapılandırma ile azaltılabileceğini savunur.

*) Nörobilimsel Yaklaşım: Beyinde özellikle varsayılan ağ (default mode network) ile ilişkili olduğu, zihnin boşta kaldığında geçmiş veya olumsuz olaylara kaymasının ruminasyonu beslediği düşünülür.

Bu düşünceye eleştiriisel yaklaşan bazı düşünceler de mevcut;

*) Bazı araştırmacılar, her tür geçmiş odaklı düşünmenin zararlı olmadığını, zaman zaman öğrenme ve ders çıkarma açısından faydalı olabileceğini ileri sürmektedir.

*) "Yapıcı öz-düşünüm" (constructive self-reflection) ile "zararlı ruminasyon" (maladaptive rumination) arasında ayrım yapılması gerektiğini savunan görüşler vardır.

*) Pozitif psikoloji perspektifinden bakanlar, geçmiş üzerine düşünmenin tamamen olumsuz değil, uygun bir şekilde yönlendirildiğinde kişisel gelişime katkı sağlayabileceğini iddia ederler.

Yukarıda yer alan ana unsurları içeren konularda eleştiriler almıştır ve hala tartışılmaktadır.

Ruminasyonun sadece depresyonla değil, aynı zamanda anksiyete bozuklukları, obsesif düşünceler ve travma sonrası stres bozukluğu (TSSB) ile de bağlantılı olduğu araştırılmaktadır.

Mindfulness (bilinçli farkındalık) uygulamalarının ruminasyonu azaltmada etkili olduğuna dair güçlü bulgular vardır. Bazı kuramcılar, ruminasyonu "düşünce bağımlılığı" olarak değerlendirip daha geniş bir psikopatolojik çerçevede ele almayı önermektedir.

Ruminasyon psikoloji dünyasında yalnızca bir düşünme biçimi değil, aynı zamanda depresyon ve anksiyetenin sürmesinde kritik bir mekanizma olarak görülmektedir. Ancak bu konuda fikir birliği tam değildir. Kimileri ruminasyonu bütünüyle zararlı görürken, kimileri yapıcı ve yıkıcı boyutlarını ayırarak ele alınması gerektiğini savunmaktadır.

Kaynak: Journal of Abnormal Psychology

Cevap: Ruminasyonun Teorik Çerçevesi
 

Nörobilimsel yaklaşım daha yönelik geldi bana sanki zamanla hafifliyor daha çabuk atlattırır beyni meşgul ettiğinde diğer türlü bu kalıp hep üstündeymiş gibi bağlanım kurarsak o işin içinden çıkılmaz hale gelir ve tekrara düşer beyinde

Cevap: Ruminasyonun Teorik Çerçevesi
 

Cevap: Ruminasyonun Teorik Çerçevesi
 

Çözümü olan şeyleri zaten kimse kafaya takmaz olmayanlarda bi yerde köşede bekler eğer aşamanın başlangıcındaysa bu mümkünleşmez anca zaman geçmesi gerekir.Malesef tanılamada bunu dile getirirken kişilerin farklılık etmeni ve onun için değer ritmiğini kestiremez genel açıların toptanyekün kuramlarına göre tetikler varsayılır.Bu varsayımda tetik eden etmen kaynağına bakıldığında kurgu olarak mı gelişiyor yoksa kaygı ile karışık olay vasıl olup durummu büyüyor keşifsel ele alış önemlidir

Cevap: Ruminasyonun Teorik Çerçevesi
 

Cevap: Ruminasyonun Teorik Çerçevesi
 

Genel bir duruma bakıldığında sanırım toplumumuzda yada şöyle küresel olarak daha geniş alayım bu durum normal geliyor 10 kişinin 9 da etkin gibi.Çözüm istemiyorlardır aramayanlarda çünkü ona tutunuyordur taki yeni bir etmen yerleşiyesiye kadar sana bir kitap önereyim klinik ölçek ve tanılama konusunda belki ilgini çekebilir çoğu kişiye sıkıcı gelir.(Psikiyatride kullanılan klinik ölçekler-ömer aydemir~ertuğrul köroğlu)

Cevap: Ruminasyonun Teorik Çerçevesi