Çevrimdışı

Ben sevdamı sana emanet ettim, sen ne büyük bir hainsin ki, hıyanet ettin. Nasıl kıydın diye haykırmak geliyor içimden. Susuyorum…


Hiç sözüm kalmadı sana söyleyecek, sustuklarımı saymazsan. Acılarım gibi, sözlerimi de içime atıyorum. Sabrım taşıyor, içim hala kendini tutuyor.

Ben öğretmedim mi sana sevmeyi? Bir yüreğin nasıl sevileceğini ben göstermedim mi? Kim baktı sana daha önce öyle?

Yaptığına ihanet denir, ihaneti yapana nankör denir… Nankörlüğe götüren seni nedir? Tadını mı aldın aşkın? Şimdi mi fark ettin sevdanın kıymetini?

Sen hayatın neresinde duruyorsun? Hangi tecrübeyle bu yaşama bakıyorsun? Ne bekliyorsun bu hayattan, ne umuyorsun? Bu kötü yüreğinle, ne kadar başarılı olacağını sanıyorsun?

Sana ben öğretmedim mi sevdayı? Kalbini nasıl kullanacağını göstermedim mi? Hiç bilmediğin o büyük duygularla tanışmanı sağlamadım mı?

Seni severek öğretmedim mi sana sevmeyi? Sen sevdanın, aşkın varlığını inkar ederken, ben sana sevdalanıp yüreğinin kapılarını açmadım mı?

Sen nasıl bu aşkı ayaklarının altına alıp ezdin? Sen nasıl bu sevdayı rakı mezelerine meze ettin? Sen hangi anadan doğmuştun ki; sana kadınlık edeni bir kalemde sildin?

Sanıyorsun ki, ömrünün sonuna kadar böyle refah geçecek hayatın. Yok beyim, hayatın dengesi öyle değil. Kimse yaptığının hesabını vermeden gitmiyor. Bazıları görsün görmesin, bu evren sende kimin hakkı kalmışsa, onu almadan ölmene bile izin vermiyor.

Sen şimdi ağustos böceği misali, elinde sazınla yat bir ağaç gölgesinde, nasılsa kış gelecek… Nasılsa bir gün bu saltanatın bitecek… Seni şimdi el üstünde tutanlar, gün gelip yüzüne tükürecek…

Ben sana sevdayı öğretmiştim, ben sana erdemi öğretmiştim; ne çabuk unuttun? Aşkımı kaç kuruşu, ne uğruna sattın? Sen şimdi padişahısın kendi ömrünün ama gün gelecek, haline melekler bile ağlayacak…

__________________