[eFe]

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Haydi Şimdi Bu Son Olsun: Sen Sessizce Git İçimden, Ben Anlatırım Yokluğunu Yüreğime Uygun Bir Dille[/COLOR][/SIZE]

Bazı ayrılıklar çığlıkla değil, sessizlikle yaşanır. Kalbin içinden, ruhun derinliklerinden fısıldayan bir veda olur bu. Ne bir kapı çarpması duyulur, ne de bir vedalaşma sözü. Yalnızca bir boşluk kalır ardından. Sessiz, derin ve ağır… İşte böyle bir vedadır bu; sesin çıkmaz, gözlerin konuşur, kalbin anlatır her şeyi.

Artık bitmesi gereken bir hikâyenin son satırlarıdır yazılan. Mürekkebi gözyaşı, harfleri hıçkırık olan bu satırlarda, ne senin ne de benim suçum vardır belki. Ama kader, bazı hikâyeleri tamamlamadan yarım bırakmayı seçer. Ve biz sadece kabulleniriz. Çünkü bazı kalışlar yorar, bazı gidişlerse insana kendini hatırlatır.

Haydi şimdi bu son olsun. İçimde kopan fırtınaları susturup, seni usulca uğurlayayım. Ne kalbini kırayım, ne de seni kötüleyeyim. Sessizce, kimseye belli etmeden gidişine razı olayım. Çünkü bazen en güzel veda, sessiz olandır. Ne sahte sözler ne de yarım kalan umutlar barındırır içinde. Sadece bir anlayış… sadece bir kabulleniş...

Sen sessizce git içimden… Ben seni bağırarak değil, içimden geçen en güzel kelimelerle uğurlarım. Sana küsmeden, seni suçlamadan... Çünkü sevgi bazen birini bırakabilmeyi, ona ait olmayan bir kalpte ısrar etmemeyi bilmektir. Çünkü sevmek; bazen kendinden vazgeçmeden, onu kalbinin en derin köşesine saklayıp devam edebilmektir.

Yokluğunu anlatırım ben… Kelimelere dökemem belki ama yüreğim bilir neyi kaybettiğini. Geceler uzun olur, uykular eksik… Ama zamanla insan kabullenir. Her sabah biraz daha silinir izi. Her gün biraz daha alışır insan, eksilerek yaşamaya. Ve bir gün, seninle başlayan her cümle, sadece bir anıya dönüşür. Can acıtsa da, bu da geçer…

Yüreğime uygun bir dille anlatırım seni. Ne fazla abartırım ne de yok sayarım. Sadece olduğun gibi hatırlarım. Bir zamanlar varlığınla güzel olan dünyamı, yokluğunla tamamlamaya çalışırım. Her insanın bir hikâyesi olur; sen benim yarım kalan cümlemsin. Ama o cümleyle yaşamayı da öğrenirim.

Çünkü bazen gitmek gerekir. Sessiz, iz bırakmadan… Ve bazen kalmak yerine, kalpte güzel bir anı olmak daha anlamlıdır.