[eFe]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Şart mı Ağzımla ‘Kal’ Demem

Bazı cümleler yüreğin derinliklerinden doğar, dudaklardan dökülmeden de varlığını hissettirir. “Kal” demek de bazen böyledir. Sesli sözcükler yerine gözlerde, davranışlarda ve suskunlukta gizli bir çağrı vardır. Peki, gerçekten de birinin kalmasını istemek için illa da kelimelere ihtiyaç var mıdır? Kaynak olmadan, yani görünür bir sebep sunmadan, ‘kal’ demek zorunda mıyız?

Bazen insan, nedenini bile açıklayamadığı bir bağ hisseder. Ne mantıkla izah edebilir ne de başkalarına anlatabilir. Oysa kal desin ister. Belki de tek dayanağı duygudur. İşte tam bu noktada "kaynak olmadan" bir "kal" çağrısı devreye girer. Gerekçesi yoktur ama hissi derindir. Çünkü bazı insanlar hayatına öyle bir dokunur ki, onların varlığı bile sessiz bir huzur olur. Bu huzurun nedeni sorulmaz; sadece hissedilir.

“Ağzımla demedim ama kalmanı istedim.” Bu cümle, bazen bir bakışta gizlidir. Bazen durup dururken açılan bir konunun arasında, bazen bir vedanın uzayan sessizliğinde. Çünkü kal demek, sadece bir kelime değil; bir sığınaktır. Ve ne yazık ki çoğu zaman, insanlar ancak gidildiğinde kıymeti anlaşılır bu suskun çağrıların.

Kalmak ve kal demek... İki farklı eylem ama birbirine bağlı iki derin duygu. Kal demeden kalmak sadakatin, söylenmeden hissedilen ‘kal’ ise gerçek bağın göstergesidir. İşte o yüzden; kaynak sunmadan, kelimeler dökülmeden de birinin iç sesi, diğerine fısıldar: "Kal…"

Belki de mesele, kal diyebilecek cesareti bulamamaktan öte, duyguların sessizlikle anlatılmasını tercih etmektedir. Çünkü bazı duygular sadece yaşanır, anlatılmaz. Sözler yetersiz kalır, kelimeler eksik düşer. Ve belki de en samimi ‘kal’ çağrısı, hiç dile getirilmeyendir.