Göremediğin kadar varsındır aslında, göremediğin kadar görülen. Çocukluğuyla başlar hani insan, çocukken salıncaktan düştüğü kadardır kederleri. Şimdi göremediğim bir çocukluğun salıncak düşmüş gibi bir gökyüzü kaldı uyandığım sabahlara. Hiç görünmediğim kadar olmayan ve hiç uyanmamışım gibi bir rüya…

Düşünüyorum da, bembeyaz bir gök kubbenin karanlığında saklıydı hayallerim ve yalancı bir yokluğun senfonisini dinler gibi sağırdı ellerim sözcüklere…

Bir satır ileri giderken devrik bir kelam, harf harf silibirdi yarınların. Sonra saçlarım karıştı rüzgarsız günlere ve çocukluğum kadar yoktu aslında sislerin gizlediği o şehir. Ne zamandır içime, sussa içim, masallardı suçlusu her şeyin…

Herkes bekleyebilirdi belki gelmeyenini, herkes durabilirdi kendine saklı bir köşe başında. Henüz başlamamış başlangıçlar tutardı aklında düşünde büyüttüğü düşüşleri ve herkesin bir hikayesi vardı sanırım. En azından bir öykü bir mısra…

Bir kahramanı olurdu herkesin kuşanan tüm mucizeleri. Kimse bilmezdi mucizeler gece yarısından sonra masal kitaplarına geri dönerdi.

Bana gelince; sevilebilmek ihtimalimdi nefes almaktan öte yaşamak gibi bir ihtimal. Sevmek dersen onu da becerdim mi bilmem ama adını bile sevdim ben arkandaki tüm ayrılıklarla beraber. Sevdim hiç anlamamışçasına.

Kuşları sevdim mesela ve o güzel kanatlarındaki özgürlüğü sevdim. Çiçekleri sevdim ben solup gidecekler demeden. Gökyüzünü, ağaçları ve tabi ki de tüm bunlara maruz kalan insanları sevdim…

Gece ile gündüzü ayırt etmeyi hiç öğretmedi annem bana. Bir çok insanın aksine geceyi sevdim karanlığın zifir siyahına inat. Zamanın çıkmaz sokaklarından geçmeyen saatlerdi en iyi dostlarım ve her saniyenin kıymetini bilerek sevdim. Sonra ben geçmedim, sonrası yoktun…

Sinmiştin bir kere tenime, üstüm başım AŞK…

Üşürdü ya hani boş avuçlarım, sokardım o vakit elimi ceplerime. Bir kimliğim vardı sadece pembe kaplı. Bir tek o gelirdi elime…

Bilmem bilir misin?
Benim doğum hanemde senin adın yazılı…