“Korku bütün hayatımızı zehir eden kötü bir duygu durumudur, çok çeşitli görünümlerde ortaya çıkar. “Sağlıklı” insanda başkalarının kendi hakkında ne düşünebileceği korkusu, konuşma korkusu, amirlerden, rakiplerden, üniformalılardan ve kurumlardan duyulan korku, cinsel ilişki öncesinde ve sonrasında beliren korku, başarısızlık ya da hastalık korkusu, gelecek korkusu…Bunlar kapitalizmin malı. Yalnızca onun ürünü olarak değil, aynı zamanda onsuz her şeyin çökeceği bir yapıtaşı olarak da bu sisteme ait. Kapitalizm hala, hem de daha fazla ve yaşamın en küçük ayrıntılarına kadar korku üreterek egemenliğini sürdürüyor. Korkuyu kabul etmemek korkmamak anlamına gelmiyor. Yaşamın her alanına sinen, hayatımızı zehir eden, toplumu bütün olarak hastalığın kucağına atan bu korkular yumağından kurtulmanın ilk adımı onu kabul etmek ve kaynaklarını saptamak. Korku zihinlere hakim hale gelirse dünyadaki sorunlar ve zorluklar abartılamaya ve olası çözüm yolları gözardı edilmeye başlanır.
Korku kültürü insanları birbirine yabancılaştırıyor. Bu kültür insanların toplumun karşı karşıya olduğu sorunlarla mücadele etmelerini engelleyen bir şüphe ortamı yaratıyor. Korku kültürünün en olumsuz sonuçlarından biri herhangi bir yeni sorun ve zorluğu bir ölüm kalım meselesine dönüştürmesi.”