Zamansız
 

Kısrakların kuyruğuna takılıp giden sevincimin ardından,
Bir kaç milad oldu koşmayı bırakalı.
Ah bu yerküreye ayak bastığım o lanetli yaz gününe tekrar dönebilsem,
Kordon kopmadan,
Ellerindeki neşteri dolasam boyunlarına.
Hiç olmayışıma altın madalyon taksam!
Bu kâhpe camiaya düşmeden evvel;
Her mikrofona konuşan bay jönler gibi anlatırdım seni.
Hatta mukayese edilemez tarih kitaplarıyla ama;
Tezlere konu olacak kadar içimdeydin benim.
Düşüme bağlanınca bu öğle vakti, yağmur taşlıyordu pencere camını
Bir ara göğün yerime ağladığı hissiyatına kapıldım işte, ne aptalca!
Biraz daha dalsam yanımda oluşuna,
İlmik ilmik örsem tenini,
Dudaklarına döşesem içimdeki yangını,
Prostat olacaktı sana dair imgelerim
Sonrası malum!
Yatırırdın tüm aşklarının üzerine beni.
Geçmiş olsun!
Uzun uzadıya gâm tozlarını yuttuğum
Hatta anlamamana bile laf söylemekten hicap duyan şu şairliğimin
Ağzına sıçayım!
Biliyorsun.
Önünüz ilkbahar
Mevsimlerin geçiş güzergahı gözlerim
Bir dokun, bin ah işit modumuz hayırlı olsun.

Bak duy beni, bu kısım yalnızca ikimize.
Sen, senaryosunun baş azizesi olan sen,
Bir figürandan öte değildin.
Öyle ki;
Sıcak çaydana dokunmaktan korkmayan çocuklar gibi,
İlk defa kadrajıma girerken sen,
En fotojenik şéréfsizliğinle dostane tutarken ellerimi,
Lokasyonunu kaybeden araç misali
Ters yola saparken ansızın
İbre malum, dayarken kendini sana doğru
Gözlerim asılı kaldığı “yavaşla” yazısına noksan,
Bilhassa kör kötük seni içmiş gibi
Unuttum el frenine asılmayı
Uçuyorken şarampole doğru
Hep aynı film şeridi geçiyor önümden.
Ben, göğüs yamacında beklerken seni
Sen, bihaber uzaktan uzağa nahoş gecelerin en baş konuğu olmaya devam ederken,
İşte biz, seninle
Bir enkazın altından, som faciasına uyanan
İlk sözlerimin adın olduğu,
Sessizliğin sinir harbinden ecele doğru yürüyen
Dilsiz Lěhçemsin.
Meraklanmazsın biliyorum ama;
En elverişli zeminde son çarpıntıları kalbimin
Bir bakmışsın ikimizde bulamıyoruz beni
Hatırlatayım dedim!

9 Ekim 2020 - Rüzgar.