Çevrimdışı

Tip-2 diyabetin kaçınılmaz sonuçlarından biri beta hücre yetersizliği olduğuna göre; oral antidiyabetik (OAD) ilaçlarla tedavi hedeflerine ulaşılamayan hastalarda, insülin tedavisi başlatılmalıdır.


Tip-2 Diabetes Mellitus, hem beta hücre yetersizliği sebepli insülin salgı bozukluğu ve eksikliği, hem de insülin direncine bağlı insülin etkinliğinde azalma ile kendini gösteren bir hastalılktır. Tip-2 diabetin tedavisinde bu faktörler gözönüne alınarak tedavi yapılmalıdır.

*İnsülin Ne Zaman kullanılmalı?
Bilindiği gibi Tip-2 diyabetlilerin birçoğunda henüz klinik bulgular oluşmadan komplikasyonlar görülebilir. Diyabet, akut veya kronik komplikasyonlar ile kendini gösterebilir. Çoğunlukla göz ,dolaşım veya renal bulgularla ya da bir hiper veya hipoglisemik akut tablo ile tanı konur. Bunun nedeni beta hücre yetersizliği, insülin yapım bozukluğu ve insülin direnci, klinik tablo oluşmadan 10-15 yıl önce başladığı gerçeğidir. UKPDS çalışmasında elde edilen bir veriye göre Tip-2 diyabet klinik bulgu verdiğinde, beta hücre rezervinin zaten %60'ını kaybetmiş durumdadır. O halde Tip-2 diyabetliler diyabetin başlangıcında insülin salgılayan hücre eksikliği içindedirler. Bu sıralarda görülen insülinin fazla salgılanması, var olan insülin direncini çözmek için yetersiz olan beta hücrelerinin aşırı çalışması nedeniyle oluşur. Bu aşırı çalışma kısa sürede insülin yetersizliğine götürecektir. Tedaviye eklenecek insülin sekretegoglarının bu yetesizliği arttırabileceği düşünülebilir. Hastalar yaşam stillerinde değişiklik yapmalarına ve oral antidiyabetik ilaçlar (OAD) kullanmalarına rağmen hedef A1C degerlerini elde edemiyorlarsa; muhtemelen bu durumda en etkili ajan insülin olacaktır. Bazı otoriteler, tedavi planında insüline daha erken yer verilecek agresif bir tedaviyi savunmaktadırlar. İnsülin kullanımıyla ilgili korkular ve engeller insülin analogların ve hazır karışım insülin analoglarının kullanıma girmesi ve yanı sıra insülin enjeksiyonu için çok daha kullanışlı cihazların geliştirilmesiyle önemli oranda azalmıstır. Tip-2 diyabet tedavisi üç basamakta yapılmalıdır:

-Birinci Basamak Tedavi:
Tip-2 diyabet tanısı alan hastalarda yaşam tarzı düzenlemeleri ile eş zamanlı olarak (herhangi bir kontrendikasyon yoksa, uzun süredir kullanılan ve maliyeti düşük bir ilaç olan) metforminle başlanmalıdır. Ayrıca yaşam tarzı düzenlemeleri tedavinin her aşamasında uygulanmalıdır. Hastanın özelliklerine ve hekimin deneyimlerine göre bazı vakalarda gerekirse diğer OAD ilaçlara (glinid, alfa glukozidaz inhibitörü vb. gibi) birinci basamakta başlanabilir. Başlangıçtaki A1C≥%10 olan, hiperglisemik semptomları bulunan veya metabolik dekompansasyonu olan hastalarda tedaviye insülin ile başlanmalıdır. Bu durumdaki bazı hastaların aslında daha önce fark edilmemiş Tip-1 diyabetli olgular olması muhtemeldir. Bazıları ise ciddi insülin eksikliği olan Tip-2 diyabetli olgulardır. İnsülin tedavisi tercihen bazal-bolus veya en azından karışım insülin ile yapılmalı ve beraberinde metformin de verilmelidir.

-İkinci Basamak Tedavi:
<span>Glisemik hedeflere ulaşılamazsa veya hedefler sürdürülemiyorsa kısa sürede yeni ilaçlar eklenmeli ve yeni tedavi rejimlerine geçilmelidir. İkinci basamakta insülin en etkili yoldur. Özellikle A1C≥%8.5 ise insülin (tercihen bazal insülin) başlanmalıdır. Hipoglisemi riski ve kilo artışı dikkate alınmalıdır. Tip-2 diyabetli hastalarda insülin tedavisi algoritması özetlenmiştir. Bazal insülinin yetersiz kaldığı durumlarda insülin tedavisi yoğunlaştırılmalıdır. Alternatif olarak hazır karışım insan veya analog insülinlere geçilebilir. Tip-2 diyabetli hastaların tedaviye uyumlarını arttırmak ve A1C düzeylerini düşürerek hastalığın morbidite ve mortalitesini azaltmak amacı ile Tip-2 diyabetin daha erken ve daha agresif biçimde tedavi edilmesi gereklidir. Buna göre; Hedef A1C≤%6.5 olmalı ve tedavinin ilk 6 ayında bu hedefe ulaşılmasının sağlanması, başlangıçta A1C>%9 olan hastalarda OAD kombinasyonları ve gerekiyorsa insülin tedavisine başlanması, başlangıç A1C