Orhan'dan
“Kızımı yuvadan almalıyım” dedi.
Saatine baktı “Ooo geç kaldım” diye söylenerek alelacele fularını taktı,
yaklaşık bir buçuk saat sadece onun konuşmasıyla süren sözde diyalogumuz sona ermişti.
“Biraz daha kalsaydın,hem…”
“Ben sana ne diyorum sen ne diyorsun Orhan” dedi sinirli sinirli.
“ Umarım beni anlamışsındır, bu ikimiz için de en iyisi, hoşça kal”
derken hışımla ayakkabılarını giydi ve merdivenlerden inmeye başladı.
Cümlem değil sadece,aklım, hayatım, nefesim, yarım kalmıştı.
Gitmeseydi ne güzel olacaktı oysa, üç saat banyo karşısında prova ettiğim
konuşma --- gibi kaldı kursağımda.
Gitmeseydi kızını ve onu çok sevdiğimi söyleyecektim.
Gitmeseydi…
Konuşurduk hem , çay koymuştum ocağa. “Ben çay sevmem, kola yok mu?” dedi.
O an küfrettim –içimden- :”ananı s.keyim emperyalizm!”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ayfer’den:

Bana saatlerce sürmüş gibi gelen konuşmanın sonuna geldim.
Çok sinirliydim aslında ona, hayatıma girdiği için.
Beni çok sevdiği için.
Beni çok sevdiğini bana hep söylediği için.
Hiçbir erkek bir kadını bu kadar çok sevemezdi.
Bitmişti zaten herkese olan inancım.
Eski kocam içimdeki tüm umutları attığı son tokatla bitirmişti.
Dün geceden beri provasını yaptığım konuşmayı eksiksiz yapıp
Orhan’ın gözlerine baktım.
Gözleri dolmuştu.
İçim parçalandı ama acımasız olmam gerekirdi,
tek nefeste konuşmamın sebebi de buydu zaten.
Eğer bir cümle dahi kuracak olsaydı rolünü unutmuş aktris gibi susup
kalacaktım ve son noktayı koyamayacaktım.
Konuşmaya başlamadan önce bana “Çay içer misin?” dedi.
O an ki telaşımı alması için tam “evet lütfen” diyecekken
aklıma önceleri izlediğim bir film geldi.
Filmdeki kadın karşısındaki adama “çay kaybedenlerin resmi içeceğidir”
demişti
ve benim o saatten sonra yeniden kaybetmeye tahammülüm yoktu.
(Romana devam)

Oğuz BAL