*İstanbul’dan Adapazarı’na – Ferman KARAÇAM
 

İstanbul’dan Adapazarı’na, Yalova’ya, Bursa’ya, İzmit’e…*
Yolcu otobüsleri vardır.*
Ben hep trenle gidip gelirim.*
Eskisi gibi el sallanmıyor otobüslerin ardından, su dökülmüyor.*
Gidenlerin kavuşması için dua edilmiyor sıkça.*
Hâlbuki bir gün ya da bir gece yolcu ettiklerimiz bir daha geri dönmeyebilir.*
Siz denizin beş harf olduğuna bakmayın.*
Denizden sızan normaller dışında, yani mavi türkülerin dalgalarla kıyıları köpük – köpük dövmesi dışında, deniz; derinliklerinde hep büyük sırlar gizliyor.*
Denizde inciler, mercanlar, yosunlu kayalar, dev yunuslar vardır.*
Şimdi öğrendim; kırk beş saniye içinde; denizin dibinde alevden dağlar da varmış.*
Gece,büyülü sessizliğini örmüştü uykularımızın üstüne.*
Sıcacık ve mavi bir ağustos on yedisi mışıl – mışıl uyuyordu koynumuzda; bir bebek annesinin karnında nefeslenir gibi nefesleniyorduk.*
Gece ile biz her zaman, birbirimizin koynunda uyurduk ve güvenirdik birbirimize.*
Dost – dost, kardeş – kardeş, sarmaş – dolaş olurduk gece ile.*
Sen bir mektubunda; "saatin tik – taklarını, gecenin sessizliğinde beynine giydirmek kolay mı sanıyorsun?" demiştin ya…*
Kolay değil elbet.*
O gece sık ağaçlı yerlerin göğünde yıldızların kıpır – kıpır olduğunu söylüyorlar.*
Aklımda hep sen varsın.*
Düşümde annemi gördüm.*
Annem üzgün hatta ağlamaklıydı.*
Senin başına bir şey geleceğini düşündüm.*
Hep kaygılıydım.*
Fakat emniyeti ihmal etmedim asla.*
Yastığım ıslaktı.*
Gece yarısından biraz sonra tersine çevirdim.*
Sana dua ettim, anneme Fatiha gönderdim, üstüme incecik bir örtü aldım.*
Pencerem açık, sen aklımda, yüreğim ağzımda, gözlerim tavanda, öylece uyumuşum.*
Duvarda Kızkulesi’nin yağlı boya tablosu var, hemen yanında senin dev hayalin.*
Saat kaç; bilmiyorum.*
Duvar sarsılıp üstüme geliyor ve o korkunç, eşi benzeri olmayan uğultu penceremden odama doluyor.*
Uğultu toz bulutu halinde İstanbul’un yerini göğünü kuşatıyor.*
Yatak odalarından çığlıklar yükseliyor.*
Arabaların alarmları boşalıyor, köpekler havlıyor, yıldızlar inanılmaz şekilde peş peşe düşüyor, elektrikler sönüyor ve feryatlar karanlıkların avurtlarından, uğultunun kanatlarına tutunup göklere yükseliyor.*
Bir çocuğun karanlığı yırtan sesi, sarsıntılara direnen duvarlarda yankılanıyor: Anneee… Ayağıma bir şey düşüyor.*
Fakat acıyı duymuyorum.*
Yüreğim orada, aklım sende, bedenim burada, ruhum çırpınıp duruyor, sonsuz bir umutla.*
Umut: Lailaheillallah. İşte tam sırası tutunmanın.*
Tutunuyorum: Lailaheillallah.*
Sen aklımdasın; sen, sen, sen.*
Seni unutamıyorum.*
Sen; otuz beş yaşında Elif’sin, kırk beş yaşında Fuat’sın, ondokuz yaşında Şirin’sin.*
Bense Ferhat’ım.*
Ferhat: elimde kazma, bu beton yığınlarının altından sana ulaşacağım.*
Islak mavi bir ipek hışırtısı ve incecik bir sızı gibi sesin derinlerden geliyor.*
Enkaz bir dağ gibi duruyor önümde.*
Nefesin sızıyor aralıklardan.*
Elini uzatsan, diyorum.*
Hemen yanı başındayım işte, şurada.*
Fakat sen beni duymuyorsun, elini uzatmıyorsun.*
Aklım sende, yüreğim sende, ruhum sende kalıyor.*
Tenim burada kalıyor.*
Biz seninle ayrı tellerden çıkan tek ses gibiydik.*
Öyle değil mi? Deniz ve gece tekin değilmiş.*
Bunu şimdi öğrendim; kırk beş saniye içinde.*
Anneler yavrum diyor. Çocuklarsa anneee…*
Babam kar beyazı güzelim sakallarının arasında, çeperleri nemli yeşil gözleriyle, gözlerimin içine bakar ve şöyle derdi; "oğlum; ölüm, gözün siyahı ile beyazı kadar yakındır bize" ve eklerdi; "günahlar affedilebilir, fakat meydan okuma, asla."