Züleyha - ferman Karaçam
 

Dediklerin çıktı ağabey!*
Ortadoğu’da ölenlerin cesetleri kıyılarımızı aştı…*
– – -
Yağmurlar da yaşlanır Züleyha*
Ortasından ansızın bir şimşek geçer gecenin*
Dilinde bin Leyla ölür de*
Yüreğinde bir Leyla dirilir insanın*
Sonra alnında bir şafak atar*
Eskizleri dağ yankıları izler*
Yani bir yıldırım düşünce koynuna*
Birden bire Aktütün’de*
Aklında hep yağmurlar vardır insanın*
İşte o zaman Züleyha*
Hep yağmurlar yağar sulu sulu*
Bazen de ince bir sızı gibi düşer damlalar*
Son sayfasına er günlüğünün*
Yağmurlarda eskir Züleyha*
Kanat vurup kalkar gibi denizden*
Acı bir çığlıkla öksüz martılar*
İşte o gün!*
Bir afettir gözleri ayrılığın*
Çok uzak değil*
Memlekete bir nefes kala da vurulur insan*
Çocuğundan, anasından*
Ve bir arkadaşının son şakasından*
Son tebessüm kalır*
Yanağına beyaz bir kelebek konmuş gibi insanın*
Sil gözlerini sen*
Hicret, kan, sevda ve hasret birikir kucağında 
ölümün*
Ve başlar acının böğrüne yürüyüş*
İnce ince yağınca eskimiş yağmurlar eşliğinde*
Sen ağlama Züleyha