Anadoluyduk - İsmail Sarigene
 

Toz toprak kokardı iç gömleğimizin ilmekli muskası.*
Siyah dikiş ipliğinin pantolonuma bıraktığı,*
yama izini kapamayacak kadar onurluyduk daha çocukluğumuzda.*
Zamanı geçmiş iki gazete sayfası üzerine serilmiş*
domates ekmekle geçiştirirdik öğle paydoslarımızı.*
Kuru ayazda otobüs beklerken ellerimizde tuttuğumuz*
defter kitap ağırlığınca büyüktü düşlerimiz.*
Acıya sağır, hüzne kahırdık biz.*
Mutluluğa aç, umuda gebeydik biz.*
Biz biraz çocuktuk biraz da toz toprak.*
Ama en çok Anadolu’yduk.

İsmail SARIGENE