*Adını Memleketimin Mutluluk Başkenti Yapıyorum – İsmail SARIGENE
 

Gecenin karanlığını bölen*
Tehirli bir tren daha kalkıyor şehrimden sana.*
Özlemini harf harf satırlara döküp*
Yine sana yol oluyor gözlerim.*
Sana gelirken geçtiğim her bir kasabaya*
Bana kattığın umutların bir dirhemini bağışlıyorum.

Seni anlatmaya yeltendikçe ;*
Sözcükler yetim,*
Mürekkep öksüz kalıyor .*
Biliyorum ki;*
Gözlerinin değmediği her yer kara kış,*
Fırtına, boran..*
Yüzünün geçmediği her bir coğrafya, kısır ve kurak.*
Ellerinden süzülmemiş her bir harf,*
Devrik cümleye mahkum.*
Sesinin vurmadığı her bir kıyı,*
Toprağa karışmaya yeminli.*
Dudaklarında ıslanmamış her bir şarkı, yetim ve ketum.

Seni özledikçe daha fazla büyüyorsun yüreğimde.*
Bir gecede,*
Adını memleketimin mutluluk başkenti yapıyorum.*
Gül’üşünü, yetim ve öksüz çocukların gözlerine*
Güneş diye seriyorum her sabah ezanında.*
Ve ne zaman kekeme olsa çocukluğum,*
Ve ne zaman diz çöktürülse bir avuç umudum,*
Sesinin varlığına koşar yarı uykulu yarı tok mutluluğum.

Zaman, bizi çoktan es geçse de,*
Bir bavul dolusu umutlarınla,*
Bir vapur iskelesinde beni bekle.*
Ben tam zamanında*
Hayatı " sevda " geç’e,*
Bir nihavent şarkının notasında*
Sana gül’ümsüyor olacağım sevgili.