Şemsiye – Hüseyin SOYLU
 

Kaldırımlar tozlu*
Deniz bulanık,*
Sokaklar insanla dolu*
Alçalıp yükselen, kabalaşıp kibarlaşan*
Korkutup sevindiren*
Bin bir çeşit ses*
Önüne baksan insan yüzü*
Sağına baksan deniz*
Yukarıda ise sevinçli gökyüzü*
En olmadık anda dudaklarına takılan*
Eskilerden kalma*
Kim bilir kimin şarkısı*
Eşlik ediyor hatıralarınla birlikte*
Senli ya da sensiz*
Uzaklardaki bilinmeyenlere*
Bir an da gönlüne sürüklenen şiirsel çehreler önünde*
Fark ediyorsun bunu*
‘Yaşlılık kötü ama ya zihni olanı’*
Mahcup bir edayla tutunuyorsun iskeleye*
Ve denizin büyülü uzak mavisine*
her şey ve herkes hem yakın, gözlüklerinin camında*
Hem de uzak,denizin buğusunda*
bir çift geliyor yanına mütereddid bir eda ile*
Mutluluk şemsiyesinde*
Bir fotoğraf diyorlar ölümsüz ve ebedi*
Çok yazık bir yer daha olmaması şemsiyenin altında*
Yağmur hızlanıyor kirpiklerimde*
Belki bir şemsiye diyorum*
Kimse aldırmıyor bu zihnen yaşlanana*
Korku ve sancı sarılmış ayaklarıma*
Koşamıyorum fırlatmak için onları bir kenara*
Yine yenik düşüyorum*
Bu kaçınılmaz yaşlılık paronayasına*
O anda yalnız bir kadın takılıyor*
Fersiz gözlerime*
Onun da şemsiyesi yok,*
O da sessiz ve biçare*
içimden koşup sarılmak geliyor yalnızlığına*
Ama işte yine bu kahrolası korkaklık*
Ve paranoya*
Başlıyorum sövüp saymaya*
Her zaman karşıma çıkan bu a’na*
Hava git gide kararıyor içime baka baka*
Akşamın muteber kızıllığı*
Ahmet Haşim’i mumla arıyor*
Benim yanımda*
Bu tutunduğum iskele ah bir konuşabilse*
Benim ketumluğuma inat*
Tüm edebiyat sessizliğe bürünür*
Susar karşısında tüm sanat*
Kalabalıklar tenhalaşıyor,*
Yollar evine dönen sevinçli şöförlerle kaplı*
Haliç fısıldıyor içten içe*
‘hadi gitme vakti’*
hüzne gark olan gönlüm ise*
Ne kalmaya ne de gitmeye razı*
yeniden yollara düşmek,tekrar yürümek*
Acı geliyor paslanmış bedenime*
Çakılıp kalıyor iskelelenin demirine*
Düştüğümü görenler koşuyor hızla,*
Etrafta bin bir acele*
neden sonra korkutucu bir portre*
Ve bir kara şemsiye…

Hüseyin SOYLU