[Vesaire]

Annemin bana öğrettiği ilk kelime*
Allah, şahdamarımdan yakın bana benim içimde

Annem bana gülü şöyle öğretti*
Gül, Onun, o sonsuz iyilik güneşinin teriydi

Annem gizli gizli ağlardı dilinde Yunus*
Ağaçlar ağlardı, gök koyulaşırdı, güneş ve ay mahpus

Babamın uzun kış geceleri hazırladığı cenklerde*
Binmiş gelirdi Ali bir kırata

Ali ve at, gelip kurtarırdı bizi darağacından*
Asyada, Afrikada, geçmişte gelecekte

Biz o atın tozuna kapanır ağlardık*
Güneş kaçardı, ay düşerdi, yıldızlar büyürdü

Çocuklarla oynarken paylaşamazdık Ali rolünü*
Ali güneşin doğduğu yerden battığı yere kadar kahraman

Ali olmak bir hedef her çocukta

Babam lambanın ışığında okurdu*
Kaleler kuşatırdık, bir mümin ölse ağlardık*
Fetihlerde bayram yapardık*
İslam bir sevinçti kaplardı içimizi

Peygamberin günümüzde küçük sahabileri biz çocuklardık*
Bediri, Hayberi, Mekkeyi özlerdik, sabaha kadar uyumazdık

Mekkenin derin kuyulardan iniltisi gelirdi

Kediler mangalın altında uyurdu*
Biz küllenmiş ekmekler yerdik razı*
İnanmış adamların övüncüyle*
Sabırla beklerdik geceleri

Şimdi hiçbirinden eser yok*
Gitti o geceler o cenk kitapları*
Dağıldı kalelerin önündeki askerler*
Çocukluk güzün dökülen yapraklar gibi

Sezai KARAKOÇ